Ahmet Demirbaş

Sevgili Peygamberimiz Medîne’ye "Hicret" etmişlerdi. Hâlid bin Zeyd Ebû Eyyub el-Ensârî hazretleri çok sevinçliydi. Çünkü Resûlullah Efendimiz, onun evinde yedi ay misafir kaldılar.

Hâtim-i Esâm hazretleri israf konusunda çok titiz idi. İlim sahibi bir zatın çok israf ettiğini duyar. Onun evine giderek "Ben Acemli bir kimseyim, bana dînimi öğret" der...

Bir zamanlar, bir ülkenin padişahı kalbinden şöyle geçirmiş: "Şu muazzam ordumla Resulullah Efendimizin zamanında yaşasaydım ve Onun yanında harp etseydim..."

Hile ile biriktirilen şeyler, ansızın gelen bir felâketle, birdenbire gider ve geride yalnız günâhları kalır. Eskiden bir sütçü, süte su katardı. Bir gün, ansızın sel geldi ve ineği boğuldu.

"Ey Âişe! Geceleri Kur'ân-ı kerîmi hatmetmeden, benim ve diğer peygamberlerin şefâatlerine kavuşmadan, müminleri kendinden hoşnut etmeden ve haccetmeden uyuma!"

Büyük İslâm âlimi ve velî Seyyid Fehîm Arvâsî hazretleri talebeleri ile Van Gölü kıyısında giderken, Akdamar adasındaki bir papaz su üstünde yürümeye başlar. Ve...

Peygamber Efendimiz, Eshâbı ile konuşurken, kuvvetli bir genç, dükkânına doğru geçti. Bazıları; "Dünyalık kazanmaya gideceğine, buraya gelip birkaç şey öğrenseydi!" dediler.

Kendilerine din adamı ismini ve süsünü veren câhil ve sapık kimselerin sözlerinden ve yazılarından din öğrenmeye kalkışmak, kendini Cehenneme atmaktır.

Bir gün Resûlullah efendimiz, hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîk'a bir âyetin manasını anlatıyordu. Hazret-i Ömer yanlarına gitti. Ancak bir saat dinlediği hâlde bir şey anlayamadı!..

"Sık sık hasta ziyaretlerine git! Cenaze namazlarında bulun! Kabirleri ziyâret et! Bu üç şeyi muntazam yaparsan bu hastalıktan kurtulursun! Sendeki dünya sevgisi yok olur."

"Âhir zamanda ümmetimden bazı kimseler mescitlerde halka olup oturacaklar, dünya kelâmı, dünya sevgisi konuşacaklardır. Onlarla mescitlerde oturmayınız. Allahü teâlânın onlarla işi yoktur."

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Kıyamete yakın ilim azalır, cehalet artar. İlmin azalması, âlimlerin azalması ile olur. Cahil din adamları, kendi görüşleri ile fetva verir, insanları doğru yoldan saptırırlar."

Kıyâmet günü, dünyada felaketlere maruz kalmış olanlar getirilir. Bunların amelleri için mîzanlar kurulmaz, amelleri tartılmaz ve kendilerine mükâfatlar yağdırılır...

Abdullah bin Selâm buyurdu ki: "Ben zayıf bir kimseydim. En kuvvetli ümidim, kalp selâmeti yani kimseye karşı içimde kötülük beslememem ve boş sözleri terk etmemdir."

Abdurrahmân bin Avf hazretleri, Allah yolunda malını dağıtmaktan zevk alırdı. Eshâb-ı kirâmın en zenginlerinden olduğu hâlde, mala karşı en ufak bir sevgisi yoktu.

Eskiden salih bir genç vardı. Bir gün annesi kendisine defalarca seslenmiş, o da ibâdet etmekte olduğundan; onu duyduğu hâlde cevap vermekte gecikmişti.

İsrâiloğullarından, hep kötülük yapmakla meşhur bir kimse vardı. Hiçbir günahı işlemekten çekinmezdi... Bir gün kendisine sıkıntıda olan bir kadın geldi ve yardım istedi.

Ömer bin Abdülaziz, hizmetçisine buyurdu ki: "Bütün Müslümanların haklarını koruma işi bana verildi. Bundan daha zor bir iş olur mu? Üzüntümün sebebi budur."

Seyyid Battal Gazi

Hazret-i Osman'ın evini muhasara ettiler. "Niçin karşılık vermezsin" dediklerinde buyurdu ki: "Resûlullah benim ile sözleşmiştir. Ben bu belaya sabrederim."