İrfan Özfatura

Sultanahmed Camii'nin minârelerinden dördü üçer, ikisi ikişer şerefelidir. Bu 16 şerefe 16'ncı Osmanlı padişahını (Sultan Ahmed'i) işaret etmektedir...

Preveze'de 36 tekne zaptedilir, 2175 kefere esir edilir, boğulup cehennemi boylayanlar sayılamaz. Müslümanlar sadece 400 şehid verip büyük bir zafere imza atarlar...

Barbaros o güne kadar top ateşi ile yıkılan ne kadar bina varsa, onları tahrip eden küffara yaptırtır. İbrişim kaldırmayan şövalyelere taş taşıtır.

İstanbul'un şehir surları çok güçlüdür... Böylesi surlar ve böylesi hendekler olduktan sonra 10 bin kişilik muhafızla 100 bin kişilik ordular püskürtülebilir. O günlerde İstanbul'un nüfusu 80 bin kadardır, ki bunun 20 bini tecrübeli askerdir...

Hacı Bayram hazretleri kısa bir tefekkürün ardından "Hayır sultanım!" der, "İstanbul'un alındığını ne sen görürsün, ne de ben..." Sonra tahta beşiğinde mışıl mışıl uyuyan küçük Şehzadeyi gösterir: "Ama!" buyurur "şu sabi ile bizim köse (Akşemseddin'e öyle derler) görseler gerek...

"Le tuftuhannel Konstantiniyye fele ni'mel emiri emiruha ve le ni'mel ceyş zalikel ceyş" (İstanbul elbette alınacaktır, onu feth eden komutan ne güzel komutandır, onu feth eden asker, ne güzel asker...) Hadîs-i şerîf

Samanlı şehzadeleri arasında anlaşmazlık çıkar. Bunlardan Nasır bin Ahmed, Karahanlılara sığınır, ona Artuç nahiyesini bağışlarlar. Müslüman tüccarlar burada konaklamaya başlar. Hanlar, hamamlar, çarşılar derken şirin mescidler açar. Nasır, Bezir Han'ın biricik oğlu Satuk Buğra ile dost olur...

Oğuz Kağan dört yöne yarlıg (buyruk) yollar: "Ben ki Uygurlar'ın kağanıyım, yerin dört bucağının da kağanı olsam gerek. Kim benim ağzıma bakarsa, onu dost bilirim. Kim baş eğmezse, onu düşman tutar, çerilerimle gelir yok ederim!".

Mekki Efendi gün boyu sağda solda dolanıyor, iskemleler üzerine ilişiyor. Müftülük makamına asla oturmuyor. Soracağımı hissedince "bu koltuğu Zekeriyya Efendi gibi bir alim şereflendirdi" diyor, "gayri bizim oturmamız uygun olmaz."

Florans tıbbi eğitim almamasına rağmen doktorlara akıl satar, mutfağı koğuşları kafasına göre tanzime kalkar. Ancak sterilizasyondan haberi olmadığı için hekimleri zora sokar, hastahanede sari hastalıklar kök salar. "Lambalı Hemşire" enfeksiyon diye bir şeye inanmaz, üstelik sormaz, okumaz, araştırmaz. "Doğuştan âlim" olduğu için kimseyi dinleme lüzumu duymaz...

Efendimiz namazı müteakip sundurmanın altına gelir ve muhteşem bir sohbet yaparlar. "Kim Allahü teâlâdan başka herkesten yüzünü çevirir ve sadece ondan beklerse Rabbim onu zengin kılar" buyururlar. Kısa bir sükutun ardından eklerler "ama sabra razı değilseniz isteyin, vereyim."

Allahü teala derecesini âlâ etsin Ulu Hakan Abdülhamid Han hangi konuda eksik isek uzmanını getirtir ve onlar eliyle Türk gençlerini yetiştirir. Fotoğrafçılara, porselencilere, itfaiyecilere, cerrahlara, psikiyatristlere "paşa" unvanı vermekten kaçınmaz. İşte Zonaro da onlardan biridir...

Birileri durmadan senaryo üretir, kocaayakları (maymun-insan arası yaratıkları) odun keserken, ateş yakarken gördüklerini anlatırlar. Hatta yatarken dişlerini fırçaladıklarını, kalkınca saçlarını taradıklarını söyler işi ballandırırlar. Şimdi saldırı zamanıdır inananları tefe koyar, salyalı sloganlarla gürültü koparırlar...

JJR'de itiraz vasfı daima öne çıkar. Gün gelir aileye, milleyete, mülkiyete ters bakmaya başlar. Henüz sosyalizm gibi bir ideoloji yoktur ama bunun alt yapısını hazırlar. Onu birçok kez göz altına alır, hakkında soruşturmalar açarlar. Lâkin eserleri "yasaklı kitaplar" listesine girince daha çok satmaya başlar.

Câ'fer koşa koşa gider cemaate katılır. Efendimiz selam verdiklerinde yanında Ca'fer'i görünce çok sevinirler. Onu alnından öper ve "Hak teâlâ, sana iki kanat versin. Cennette onlar ile uçarsın!" buyururlar...

...O halde beni iyi dinleyin. Cennet'in anahtarı "Lâ İlâhe İllallah Muhammedün Resûlullahtır" Cennet kapılarının üzerinde de aynı ibare yazar... Anlatılmaz bir an yaşanır. Kalplerine ılık ılık bir şeyler akar. Hep bir ağızdan Kelime-i şehâdet getirir, birlikte Müslüman olurlar...

Tayfûr kâh muhabbet-i İlahi ile taşar kâh Allah (Celle Celalüh) korkusundan göğüs kafesi gıcırdar. Eh, bir insan böylesine bir aşk yaşarsa söyledikleri vecize olmaz mı? Nitekim onu İran'ın büyük edipleri arasında sayar, "Sultan-ül ârifin" ya da "Bâyezîd-i Bistâmî" lâkabı ile anarlar...

Bruce Lee böyle vecizeleri sadece Konfüçyus'un söyleyebileceğini sanır ve çok şaşırır. İslamiyet hakkında bilgi toplamaya çalışır... Doğrusu Lee Allah'a inanır, dinsizlerden ve saygısızlardan hiç hoşlanmaz. Hatta bir gün kendisine sorduğu tuzak sorularla müminleri alaya alan muhabiri fena hırpalar...

Özal, Adriyatik Denizinden, Çin Seddine kadar uzanan coğrafyada çok şey yapılabileceğine inanır, gelgelelim bu şans her geçen gün biraz daha uzaklaşmaktadır. Turgut Bey toprak almanın risk almak olduğunu bilecek kadar akıllıdır ama "ekonomik ve kültürel hegemonya" başkadır...

Özal'a göre güçlü devlet, memuru çok olan devlet değildir. Devlet babalık ağalık yapamaz, ulufe dağıtamaz, iş bağışlayamaz, pırasa ekemez, pijama dikemez ve asla kutsallaştırılamaz.