İrfan Özfatura

Özal, yönetmeliklerden, talimatlardan hoşlanmaz. "Çiğ yemedim ki karnım ağrısın" der usuldeki lüzumsuz safhaları atlamaya bakar. KİT'lerin özelleşmesini ısrarla savunur ama devletin iliğini emen bunca parazit varken işinin kolay olmayacağını anlar. Bürokrasi ile öyle çok uğraşır ki sırf bu yüzden Meclis'e girmeye kalkar...

Nilüfer deyince aklınıza ne geliyor? Bir çiçek, bir akarsu ve adı yeşile çıkan bir şehir. İşte Nilüfer Hatun da çiçek kadar zarif, ırmak kadar temiz ve Bursa kadar şirindir. Tekfur kızı Müslüman olunca çoook ama çok değişir...

Uzak ülke, aile hasreti, kan, barut, ölüm korkusu derken yaşadığı umutsuz aşk onu kalemiyle başbaşa bırakır ve yazar. Sular seller gibi yazar. Akşam olur yazar, sabah olur yine yazar... Zaten bozuk olan gözlerini iyice yorar. Bu müsveddeler bir gün ünlü yazar Gertrude Stein'in eline geçer ve...

Gevhercik "neden bizim usta cerrahlarımız yok. Hem bin derde deva bulan hekimlerimiz nerede" diye dertlenir. Bir gün ziynetlerini getirip sultanın önüne koyar ve kararlı bir sesle "ben bir şifahane yaptırmak istiyorum ağabey" der, "hem garip hastalara bakılsın, hem mahir tabibler yetişsin..."

Altta kızgın kum, tepede yakıcı güneş. İkrime kan seli içinde yatmakta ve son anlarını yaşamaktadır. Huzeyfe su getirdiğinde büyük bir hararetle kırbaya uzanır. Ancak yan taraftan İyas'ın iniltisi duyulur. "Suu... N'olur suuu..." İkrime gözüyle arkadaşını işaret eder, "kardeşime" götür der... (Radıyallahü anhüm ecmain)

Celaleddin, Moğolları biçe biçe kendine yol açar ve yüksek bir yere çıkar. Önünde nehir, arkasında düşman. Yiğidimiz bayrağını mızrağına takar, bir o yana bir bu yana sallar ve kendini coşkun sulara atar. Cengiz onu hayran hayran izler ve yanındakilere dönüp "bununla" der, "çok işimiz var!"

Eşraftan bazıları öne çıkar, imzalı mühürlü emanı uzatıp, "kılıç çekilmeyecek" sözünü hatırlatırlar. Cengiz "sözümüz söz" der, "biz kimseye kılıç çekmeyeceğiz. Ama bu, sizi diri diri gömdürmeyeceğim mânâsına gelmiyor ki..."

Cengiz Han, Çin'den alacağını almış, kaldıracağını kaldırmıştır. Hem doymuş, durulmuş hem de yorulmuştur. Doğrusu Batı'ya yürümek gibi bir niyeti yoktur ama hakaretin bu kadarına dayanamaz. Kılıcını kınından çıkarır, ordusunu toplamaya başlar...

Sultan Alaaddin kendine çok güvenmektedir, eğer "Bağdat'la, Pekin'i de alıverse" bütün Asya onun olacaktır. Moğollar mı? O sefil çapulcuları ciddiye bile almaz. Arifler ve abidler gidişatı beğenmez "başımızda bir felaket dolanıyor ya bakalım sonu n'olacak" demeye başlarlar.

Temuçin adeta Çin'i soyar soğana çevirir, öyle ki mal ve kadın kaldırmaktan bıkar, adam gırtlaklamaktan yorulurlar. Döner yurtlarına gelir, postu Karakurum'a yayarlar. Yeni bir maceraya kalkışmaya niyetleri yoktur, ancaaak...

Amerika'yı yönetenler Müslümanlardan da zencilerden de hoşlanmazlar. Hele "Müslüman zenci"ye hiç dayanamazlar. Ali'yi de kara listeye alır, Vietnam'a yollamaya kalkarlar. Beceremeyince "vatan haini" ilan eder, lisansına ve ünvanına el koyarlar. Onu bokstan uzaklaştırmakla kalmaz, bir bahane bulup içeri tıkarlar!..

Clay, Malcolm X'ten çok etkilenir. Artık o da soyadı yerine "X" kullanmaya başlar. Öyle ya yurdundan, halkından, kültüründen koparılan, zenciler soylarını çoktaaan unutmuşlardır. Soyadı soyunu bilenlerin hakkıdır.

Genç yaşta Dünya Ağır Sıklet Boks Şampiyonu olan, ünvanını iki kere kaptırıp üç kere geri alan ve otoriteler tarafından "tüm zamanların en iyi boksörü" ilan edilen Muhammed Ali, doğduğunda sadece 850 gram gelen cılız bir bebektir...

İsmail Hakkı Kaptan başını bekleyen Fransız erinin elinden silahını alıverir. İşareti alan adamları da aynı şeyi yaparlar. Yüzbaşı Tilly direnmeye kalkar ama Adil Bey onu bir elense tırpanla altına alır ve ellerini bağlar. Evet bunları esir almak zor olmamıştır ama enselerindeki ganbottan nasıl kurtulsunlar?

Koca Seyyid, 275 kiloluk mermiyi altı basamak çıkarıp namluya sürer, sonra bunu bir daha yapar, bir daha yapar. Üçüncü seferinde İngilizlerin efsane gemisi Ocean'ı yaralar. Ancak fotoğrafçılara poz vermesi istendiğinde mermiyi yerinden bile oynatamaz, nerde kaldı sırtına ala...

Anzakların İngiltere komutasında İstanbul'a yürüyeceğini duyan iki gurbetçi Avustralya Harp Nâzırlığına çıkar ve altını çize çize "savaş ilanında" bulunurlar. Adamlar, bizimkileri alaya alıp başlarından savarlar ama...

Arkadaşı "var mısın bre Tophaneli" der, "seninle donanmanın burnuna kadar sokulalım!.." Hakkı Yüzbaşının vücudunu bir heyecan dalgası yalar, göğsü ısınır, nabzı deli gibi atmaya başlar. İhtimal daha dün kriz geçirdiğini söylese arkadaşı özür dileyip gidecektir ama sesini bile çıkarmaz...

Harbiye Nâzırı olduğu günden beri Hindistanlı, Kafkasyalı, İranlı rüyalar gören Enver Paşa, adını Büyük İskenderlerle, Sezarlar'la Timurlar'la yan yana yazar. Adı tarih kitaplarına geçen bir cihangir olmayı çılgıncasına arzular, memleketin başına büyük gaileler açar...

O güne kadar yenilgi yüzü görmeyen Köroğlu kafasını yere koyar. Ancak boynunda soğuk bir çelik değil, omuzunda sıcak bir el bulur. Yeniyetme çocuk onu koltuklayıp kaldırır ve pınar başına götürüp yaralarını yıkar...

Köroğlu, ozan mıdır, şakî midir, isyancı mıdır, yeniçeri midir? Hepsi midir, hiçbiri midir. Bunlar bilinmez ama mevzu attan kılıçtan açılınca aklımıza "o" gelir. Ak sakallı kocamışlar torunlarını dizlerine oturttular mı söze "bir gün Köroğlu..." diye başlarlar...