İrfan Özfatura

Ahmed Mithat Efendi yazı makinesi gibi bir şeydir, romanının birini bitirmeden öbürüne başlar ve habire yazar. "Sanat halk içindir" cephesinin yılmaz savaşçılarından biri kesilir ve bu cahil halkı aydınlatabilmek için (!) kendini paralar...

Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin icâzet ve hilâfet verdiği âlimler; Mekke, Medîne, Kudüs, Şam, Haleb, Basra, Bağdât, Kerkük, Erbil, İmâdiye, Şemdinli, Mardin, Antep, Urfa, Diyarbakır, Delhi, Herat, Girit ve Kahire'ye gider, İslâmiyeti anlatırlar...

Ubeydullah-i Ahrâr hazretleri; "Ne zaman Zengî Atâ'yı ziyârete gitsem, kabrinden "Allah! Allah!" sesleri işitirim" buyururlar. Taşkentliler de aynı sedayı duyarlar mı bilinmez ama mübareğin kabrini sıkça ziyarette bulunur, şefaatine kavuşmayı umarlar.

Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) şiirle uğraşmazlar ama şiir gibi bir gücü İslâmın emrinde kullanırlar. Mesela Bedr sonrası Abdullah Bin Revâhâ'yı Medineye yollar, zaferi birbirinden güzel beyitlerle müjdelemesini arzularlar. Abdullah bin Revaha sadece şair ve edip değil, vahiy katibidir. Ayet-i kerimeleri herkesten önce işitir ve herkesten önce yazar.

O yıllarda Asya'yı dolanan Marco Polo, Alamut Kalesi'ni ve Sabbah'ın sahte cennetini hatıratına yazar. Batıni dailerin ünü bir anda ülkeler ötesine yayılır ki, batı dillerindeki "assassin" (katil) ve "assassination" (suikast) sözcükleri "haşhaşi"den gelir.

Büyük Selçuklu Sultanı Alpaslan'ın veziri olan Nizâm-ül mülk'ün kapısı herkese açıktır, Hasan Sabbah'ın fedaileri ortada dolanırken bile halkla arasına mesafe koymaz. Nitekim bir ramazan günü sofrasında ağırladığı Haşhaşinin saldırısına uğrar ve..

Hicri 460 seneleri filan... Bugün İran sınırları içinde kalan Tus kentinde yün eğirip satan garip bir esnaf vardır.

Ömer (Radıyallahu anh) çıktığı ilk hutbede "Din-i İslamı Allah'ın kullarına duyurmak isteyen mücahidler nerede?" der ve uzakları gösterir. Nitekim kısa bir süre sonra İslam devletinin sınırları Kafkasya'dan Yemen'e, Cezayir'den Türkistan'a uzanır ki onun zamanında tam 1036 şehre İslam sancağı dikilir ve yeryüzünde 4000 yeni cami yükselir...

Ömer hem içli beyitler söyler, hem de çılgınca at sürer. Aynı anda iki kılıç kullanır ve karşısına çıkan güreşçileri tek tek yener. Kureyşliler; şair o, süvari o, muharip o derler. Hem pehlivan ona benzer!..

Ebû Zer-i Gıfârî ilk iman edenlerden biridir. Kendiliğinden gelir ve severek şehadet getirir. Ömrü mücadele ile geçer ya İslâm'ı öğrenir ya İslâm'ı öğretir. Seriyyelere katılır, gazalara koşar, Mekke'nin fethine kabilesinin bayrağını taşıyarak katılır ki peşinden binleri sürüklüyor demektir...

Bir zamanlar yol kesen Gıfariler ondaki değişikliği çabuk farkeder "sana ne oldu ya Cündeb" derler, "eskiden bizleri peşinden sürüklerdin, şimdi çocuk tutsa elinden, gidiyorsun peşinden?" O anlatır, halka genişler, o anlatır, halka genişler koca kabile İslâm'a döner. Cündeb bin Cünâde bizim bildiğimiz adıyla Ebû Zer, ilk selâm veren ve bu yolda ilk defa kan döken sahabidir.

Kimsenin tanımadığı bir katile kefil olmak akıl alacak iş değildir. Hakim defalarca sorduğu soruyu bir kez daha tekrar eder: "Farkındasın değil mi" der, "eğer bu delikanlı dönmezse, sen öleceksin."Gözlerinde ışıl ışıl merhamet parlayan garip adam boynunu eğer, "biliyorum" der, "biliyorum ve kâbul ettim!"

Padişah kış ortasında gördüğü manzaraya inanamaz. Nur yüzlü bir derviş çatır çatır ayazda güllerini sular. Bir tarafta sarı sarı tomurcuklar, öbür yanda kan kırmızı goncalar. Sanki bir yerlere gül yağı fıçısı devrilmiş gibidir, ortalık mis kokar...

"Bakırköy'de asistan olarak işe başladım. Mazhar Hoca beni hoş karşıladı lâkin yaşlı hastabakıcı ve hemşirelerin ellerini öptürünce canım sıkıldı. Hani hekimliğin de bir şerefi vardı. Meğer onlar hastahanede vazifeli tabiplerin anneleri, babalarıymış. Bu fedakâr insanlar meccane çalışırlarmış." (Faruk Bayülkem)

Avrupa'dan sadece pislik ithal eden özentiler koca imparatorluğu girdaba yuvarlar. İstanbul'da hiç görülmeyen şeyler olur ve frengi yayılmaya başlar... Bu yüzden olacak Mazhar Osman ısrarla teaddüt-ü zevcadı (çok eşliliği) savunur ve kurduğu Hilali Ahdar (Yeşil ay) Cemiyeti ile uyuşturucuya savaş açar...

Mazhar bin Osman, Dedeağaç'ın Sofulu'sunda doğar. İptidaiyi orada bitirir, Rüştiyeye orada başlar. Babası memleketinde kör topal yuvarlanan bir memurdur ama İstanbul'a tayini çıkınca çok zorlanırlar. Üsküdar Nuhkuyusu'nda döküntü bir ev tutar, Mazhar'ı da leyli (yatılı) idadiye yazdırırlar...

Gücü kuvveti kesilip takatsiz kaldığında eşi dostu yanına koşar, "beytülmâldan âilene bir şeyler vasiyet et, sıkıntıya düşmesinler" diye akıl verirler. Adil halife "Çocuklarım sâlih olurlarsa, A'raf sûresinin 196'ncı âyet-i kerîmesi onlara yeter" der, "yok kötü olacaklarsa, onları niye güçlendireyim ki?!."

Ömer bin Abdülazîz dikkat çekecek kadar sade giyinir. Bir gün sevenleri onu kenara çeker, "Ey müminlerin emîri" derler, "daha düzgün bir elbise giyseniz olmaz mı? Hani imkânınız da var." Mübarek boşverin gibilerinden elini sallar, "güçlüyken affetmeli, zenginken iktisat etmeli" buyururlar...

Onun yıllarında Emevi ülkesi huzur içinde yaşar, zenginler zekatlarını vermek için çırpınır, ortalıkta tek fakir kalmaz. Hem işlerini güçlerini kovalar, hem de ibâdete vakit ayırırlar. Yalan dolan, hile-hud'a kalkar, herkes birbirinin gönlünü yapmaya, duasını almaya bakar...

Einstein Amerika'ya sığınmasına rağmen hızlı solcudur... Her ne kadar silahlanmaya karşı gibi görünse de bilim adamına yakışmayan bir iş yapar, atom bombasının sırrını Roosevelt'in kulağına fısıldar. Gelin bakın şu işe ki bomba onun beklediği gibi Almanların değil, Japonların başında patlar.