Meryem Aybike Sinan

​“Çırpınırdı Karadeniz bakıp Türk’ün bayrağına” marşını bilenler bilir… Bu marş Türk milletinin ay yıldızlı al bayrağına yakılmış ve özellikle Türkiye ve Azerbaycan coğrafyasında millî marşlardan sonra en çok seslendirilen en güzel ve en anlamlı marşlardan birisi olmuştur. Bu “vefalı Türk’e” yakılmış bir marştır! Maalesef bu millî şaire biz çok da vefalı olamamışız

​Biz ne ediyorsak kendimize ediyoruz… Milletlerin rehaveti ve birbirlerine, kendi millî kimliklerine olan adaveti önce kendilerini vurur… Yani bir topluma ekilen tefrika zehrinin büyük ordulardan daha tehlikeli olduğunu Mehmet Akif Ersoy şöyle anlatır:

​“Anne ölme!" “Ben ölmek istemiyorum!.." Bu can yakıcı cümleler “Emine Bulut” cinayetinden geriye kalan ve bizim de kalbimize bıçak gibi saplanan sözler oldu. Toplum, bütün ülke, günlerdir bu cinayeti konuşuyoruz. O görüntüler, çocuğun mahşeri andıran çığlığı, bütün vicdanları paramparça edip geçti.

​Haluk Dursun Hoca da gitti… Ölüm böyledir işte… Ansızın ve sessizce gelir! Önceki gün içimizi yakan çok acı bir haberle şaşırdık kaldık. Güzel insanların kaybı insanda tarifsiz bir acıyla birlikte bir ümitsizlik duygusu da uyandırıyor çoğu zaman.

​Güzel insanlar diyorum… Bazı güzel insanlar vardır ki yüzlerine baktığınızda ta kalplerinin içini görürsünüz. Berrak bir akarsuyu andırırlar.

Önce ekmekler bozuldu, sonra her şey…

​Nerede o eski bayramlar demeyeceğim… Çünkü bayramlar aynı bayramlar, kural ve kaideleri belli zira... "Nerede o eski insanlar" diyeceğim çünkü bayramları bayram yapan, tadını tuzunu katan, heyecan veren ve de anlamlı kılan insandır…

Günlerdir güneydeki sahil beldelerinin birindeyim

Son yıllarda kafe, restoran gibi mekânlarda “gün yapmak” hanımlar arasında moda oldu. Yani artık hanımefendiler evde kısır, börek, çörek yapmıyor ve uzun uzadıya oturmuyorlar. Nasıl olduysa artık yan yana uzatılmış bir masaya toplanıp meselenin gereklerini yapıyorlar, altınsa altın, para ise para, söz ise sözü birbirlerine takdim edip gidiyorlar evlerine…

Beş on sene evvel “öne sürülerek savunulan düşünce” anlamına gelen “dava” sözcüğünün yüksek bir itibarı vardı. Toplumda da bu kelimenin hatırı sayılırdı hani…

Yoksa tuhaf ama her ikisi mi?

Biliyorum sorumuz çok tuhaf!

Sinema büyük bir güçtür.

Her şeyin bir bedeli vardır.

15 Temmuz… Türk milletinin, vatanına kasteden çakallar güruhuna okkalı bir Osmanlı tokadıyla haddini bildirdiği, tarihe mal olmuş çok önemli bir günün yıl dönümüdür.

​Derdimiz orman çakallarını yermek değil… Nitekim ormanda kendi fıtratlarının gereği yaşayan bu hayvancıkların gerçekten de kimselere bir zararları yok. Bizim kastettiğimiz şehrin göbeğinde kendi kusurlarını kapatmak için masum insanlara insanın yaradılış seciyesine zıt bir şekilde saldıran iki ayaklı çakallar!

​Noksan sözcüğü de meğer itibardan düşmüş de farkında değiliz. Geçtiğimiz gün lise 12. sınıfa geçen kızım aniden sordu: -Anne noksan ne demek?

Tarihî figürlerimizi bilmiyoruz.

Siyasetçilerin en az ilgili olduğu alan hangisidir diye soracak olursanız en başta “kültür ve medeniyet” unsurlarının geldiğini rahatlıkla söyleyebilirim. Bu durum bizde mi yoksa bütün dünyada mı böyle bilmiyorum lakin emin olduğum bir şey var ki bu ilgisizlik bizde hayli yüksek ve kangren olmuş durumda…

Nihayet seçim faslı bitti.