Muammer Erkul

Bazıları zanneder ki; otlarla, ağaçlar arasında büyük farklar var... Var mıdır gerçekten? Veya varsa, nedir fark?

Herkes bir şeyleri kurtarmaya çalışıyor şu dünyada... Biz; istikbâli kurtarmaya çalışalım! Nedir istikbâl? Gelecek zamanlardır. Üzerinde "umut" yazan tohumların ağaç olduğu zamandır.

Araştırma yapmışlar; "dünyanın neresindeki insanlar uzun ve mutlu yaşıyor ve acaba bunun sebebi nedir" diye... Cevabını merak eden çıkar mı aramızdan?

Bazı uyarılarla karşılaşmış olabilirsiniz; çöplüklerde dolaşan sokak köpeklerinin başına gelenler hakkında.

Kamerî takvim çağ dışıdır ve onu gericiler kullanır, gibi sözler ya bir hainin iftiraları veya bir cahilin saçmalıklarıdır! Çünkü kamer, yani bizim "Ay" dediğimiz gök cismi; açıkça inanlara zaman belirleyici olarak yaratılmıştır.

Bindiğim minibüsten Kozyatağı hizasında inip eve yöneliyorum. Hemen işe başlayıp hafta sonu kolaylamam lazım.

Yirmi seneyi geçti, 90'ların başıydı. Gülhane'nin köşesindeki Seyir Köşkü ile karşılıklı duran meşhur "Babıali Kapısı" önünde tramvay yolundan ayrılan... Ve diklemesine, Cağaloğlu'ndaki Üretmen Han'a doğru tırmanan sokağın ortasındaki bir iş hanında odam var.

Beni herkesin dinlediğini, ve beni herkesin anladığını zannediyordum... Büyüdüm; Ve beni bazılarının anlamadığını, çünkü beni bazılarının dinlemediğini anladım.

Bol yağmur yağmış. Hepsi de güneş altında. Kısa zamanda bütün güller yeniden açmış... Ve hatta dipten fışkırır gibi uzayan üvey saplar, sanki birer kamış gibi uzayıp uçlarından da çiçek vermiş. Bunların tek anlamı var; veda öncesi budanıp temizlenmeleri lazım...

Geçmişimizden seçilmiş anekdotlar geleceğimize ışık tutan el lambaları gibidir. Anlatmaya ve dinlemeye değen bu minik hikâyeleri severim. Bakın, Ayşe Osmanoğlu, babası Sultan Abdülhamid Hân dönemine ait bir hatırasını şöyle anlatıyor:

Bayram, müjdedir! Mübarek Kurban Bayramınızı tebrik ediyor... Nice bayramlara sağlık ve huzur ile, hep birlikte kavuşmayı diliyorum.

Önceki gün bahsettiğim; "Medyanın Usta Fırçaları" sıfatıyla davet edildiğimiz kahvaltı ile başlayan kırk yazı çıkarabilirdim. Ama içlerinden bir konu seçmem lazımdı.

Şimdi bir insan düşünün; hızla geçen hayatın mermer gibi sert yüzünde, dişleri ve tırnaklarıyla izler açmaya çalışan... Bir insan düşünün; kalemiyle, fırçasıyla ve bütün hayal gücüyle "eser" bırakmaya çalışan...

Bir timsahın gözlerini kapatabilirseniz neler olacağını tahmin edebiliyor musunuz? İşte bazıları bunu planlayarak yapıyor:

Gözlerinizin daha güzel olmasını ister misiniz?..

Dallardaki yeşil nemi zümrüt ve elmas parçaları gibi ışıldatarak süzülen huzmeler; ışıktan binlerce kollar halinde puslu denize uzandığında, adı efsanelere karışmış hangi göl zihinlerde silinip yok olmazdı ki?..

Yıllarca kapak/grafik yapmıştım. Muhtevadan önce estetiğe bakmak eski alışkanlıktır bende. Bir zamanlar; kitapların İstanbul'da neşredilmediğini anlar, hatta bazen de hangi şehirde basıldığını bile tuttururdum...

Bugün, bir önceki yazımın sonunu hatırlatarak başlayalım: "Ben gerçek bir sanat eseri seyrettim hem de bu, bizim eserimizdi" demeyi seçen arkadaşlarla birlikteydik...

İBB'ne bağlı Kültür AŞ çok isabetli bir iş yapmış, tiyatroya el atmış ve bu önemli sanat dalımıza millî bir kimlik kazandırma çalışmalarına başlamıştı ya. Şimdi size, muhteşem bir örnek anlatacağım. Geçen cumartesi akşamıydı.

Günün belirli saatlerinde sesini duyuyorum... Kimi getiriyor, bilmiyorum. Veya kimi götürüyor. Uzaktan... Derinden... Ama "yürekten" bir haykırış gibi bu trenlerin sesi. Uzak, derin... Ama hep taze gelişleri ve taze gidişleri söylüyor bana.