Muammer Erkul

Kelimeler, göze değer. Ama içindeki manalar; en gizli, en ince, en ulaşılmaz yerine tesir eder insanın... En dokunulmazına ulaşmış biri, işte bu yüzden sanki en yakının olur, onu hiç görmesen bile... Onu, bunun için seversin...

(Her çay görüşünüzde anlatacağınız şahane bir hikâye olacak bundan sonra. Sıkın dişinizi yazının sonuna kadar...)

Bazı çiçekler vardır; köküne dökülen boyaların renginde açarlar... Demeye kalmadan, yazının sonunu tahmin ettiniz değil mi? Evet: Çocuklarınız, köklerine döktüğünüz boyanın renginde açacak!..

120 isimli filmden epey bahseden oldu... Çünkü hepimizin millî ve manevî duygularını ateşleyen bir filmdi 120... Teknik olarak daha iyi olabilirdi ve o zaman dünya sinemalarında da gösterilirdi.

Bir gün sanki yel eser, sel gelir, yer sallanır; gök yıkılır, âlem çöker başına...

Gündüz vakti. Belki Cuma namazından yeni çıkılmış, başkaları var yanımızda.

Çoğu kimse, bazı insanların neden böyle çırpındığını anlayamaz... Bakarlar, bakarlar ama onların neden sanki boğulur gibi yahut boğulmakta olan birine can simidi atar gibi telaşlı olduklarını anlayamazlar!

Size ne deseydim, kalkıp bir filme giderdiniz?.. Veya bize ne diyorlar da, bunca insanla birlikte, kırılan hâsılat rekorlarının birer parçası oluyoruz? Hem de İngiliz hikâyelerini, Yahudi acılarını, Amerikan rüyalarını anlatan filmlerin?..

Mecnun... Bildiğin Mecnun. Mecnun, bulduğu bir kâğıda; aklından geçenleri, gönlünden kopanları, dilinden dökülenleri yazacak... Sonra kâğıdı mahallenin duvarına asacak... Bunu bütün mahalleli görecek ve yazdıklarını okumuş olanlar Leyla'ya haber salacak...

Hep derim ya; Okunacak kitaplar listesi olmaz, okunacak yazarlar listesi olur!

(Bir 14 Şubat hikâyesi) 14 Şubat için aldığım son hediyeyi hatırladığımda, almamak daha iyi, dedi... Zaten hayatımda bir kere o tarihte hediye almıştım birine. Onu da ne yaptım, bil... Ne yaptım söyleyeyim mi? Bu sır aslında, kimseye söylememiştim şimdiye kadar...

Bugün biraz kitaplardan bahsedelim... Yeni bir roman, ismi "Güneşi Ellerimle Söndürdüm", yazarı Mehtap Abdi...

Kilom 120, boyum 1.50, hiç futbolcu görmedim, kornerle penaltının ve frikikle ofsaydın farkını merak etmedim, iki kale direğinin arasını ve üst direğin yüksekliğini bilmem...

Her şeyi olanlara hep hayret ettim... Bir şeyim vardı; herkes onu istiyordu! Sonra fark ettim ki; hiçbir şeyim olmamalı ve zaten yok...

Hadi bakalım, gülmeye hazır mısınız?

Eğer ömrün yeterse (ki ben bunu çok dilerim) yaşlanacaksın... Sen de bir gün yaşlanacağını umarak, bu yazıyı dikkatle oku...

(Nazânıma mektuplar) Anlamak istemeyene hiçbir şey anlatılamayacağını biliyorum...

Bazılarımızın işi neye benziyor biliyor musunuz?..

Canânıma mektuplar... 'Sen sıradan birisi olabilir misin hiç; böyle düşünme ihtimalin bile içimi acıtır...

Sitemleri oluyordu dostların; "nerde senin siten" diyorlardı. Gerçekten de çoğu şirket ve şahıs web sitelerini yıllar önce kurmuştu. "Herkesin bir sitesi var da nerde senin siten" diye soran dostlar haklıydı...