Muammer Erkul

Yakında okullar açılacak... (Şimdi baksanıza bir kere daha yandaki şu resme) Hah, işte böyle kalın olur mu her zaman. Sınav dönemlerinde de, asılmasın suratlarınız!..

"Susak"ın ne olduğunu bilir misiniz?.. Ben bilirim... Çünkü bir zamanlar kendimi onlardan biriyle "özdeş" bilmiştim! Susak bir çeşit kabak. Ama sapına yakın kısmı yuvarlak gövdesinden sanki ayrıymış gibi uzamış ve sanki bir tutma kulbu, sanki bir tava sapı gibi büyümüş olan bir kabak...

Seni rahatsız etmek istemezdim, ama bu çok çok önemli problemimi kendi kendime çözemediğim için senden yardım istiyorum. Evlenmeyi düşündüğüm kız ile çok iyi anlaşıyoruz ama evlendikten sonra benim soyadımla birlikte kendi soy ismini de kullanmak istiyor. Ben ise sadece benimkini kullanmasını istiyorum... Tek çarem sen kaldın, ne olur bana yol göster...

Onun hazırlandığını görür görmez, aklıma yeni bir "deneme" yapmak gelmişti... Az sonra boyum hizasındaki yüklüğün üstüne tırmanıp oturdum. Padişah gibi odaya hakimdim şimdi!..

Bazılarının; "...halbuki sen ne kadar şanslısın, çünkü hep güzel insanlar, gülen yüzler, sevgi dolu kalpler var etrafında..." sözünü diğerlerinden biraz daha fazla duyabileceğini tahmin edebiliyorsunuz, değil mi?..

BURDA"yız, çünkü yolumuzun çatallarında "O" tercihleri yapmıştık... Yolumuzdaki çatallarda "ŞU" tercihleri yapıyor olduğumuz içinse "ORDA" olacağımızı umuyoruz!..

Yumurta, mizahın içinde çok kullanılır ya, sorun bana şimdi; "Sarı yumurta mıı, beyaz yumurta mı?.." Gene sorun haydi; "Kara mizahın içinde mii, ak mizahın içinde mi?.."

Karar veremedim ki uzun süre, bu yazının ismi; "Sinek" mi olsun... "Camlar ve sinekler" mi olsun... "Sineğin altındaki cam" mı olsun... Yoksa "Kırmızı leke" mi olsun?.. Alın işte, hepsi birden galiba şöyle toparlandı.

Sen, baktığında "beni" rengârenk ve pırıl pırıl görüyorsun... Ben bakıyorum, "seni" rengârenk ve pırıl pırıl görüyorum... Aramızdaysa şimşekler çakıyor!..

Eskiden, bu hayatın, üstüme yüklemiş olduğu vazifeleri düşünmek yerine; "bin yıl daha" yaşamayı düşünürdüm...

Beni herkesin dinlediğini, ve beni herkesin anladığını zannediyordum... Büyüdüm; Ve beni bazılarının anlamadığını, çünkü beni bazılarının dinlemediğini anladım.

Onu, 86 senesinde bir kere görmüş, sonra ise hep adını duymuştum... O, hastalıklar ve ilaçsızlıklar yıllarında "tükenen" bir ailenin hayata direnebilen tek ferdiymiş!.. O, yokluklar zamanında, almış "başını" koymuş omuzuna ve Edremit taraflarına gidip, önce inşaatlarda iş... Sonra da kendine bir "eş" bulmuş...

Biri dünya güzeliydi, diğeri dünya yakışıklısı. Yaşları henüz otuz olmamıştı. Tanıştıkları zaman hızlı bir yükseliş içindeydiler mesleklerinde...

Cumartesi günü... Bayıltıcı Ağustos sıcağı altında, 25-30 kilometre de sapaktan sonra sürüklenen yolumuz; gidip, tepedeki o kayalığa saplandığında, gerçekten hayret ettim...

Epey zaman oldu ama, henüz bir hikâye yazmamışımdır size... Dinleyin, dinleyin de "hikâye" görsün gözünüz!.. Bir "resim" hikâyesi!

Temmuz cazgırlarını koy bakalım bir kenara şimdi... Ağustos girdi ya; böyle "cırcırları" sık duyarsınız artık bu köşede!.. Farkında mısınız; yazının tam da burası bir yol ayrımı var gene; Bir gazete köşesinin ve köşe yazarının, kendini böyle anlatıp, komik durumlarda göstermesinin mantığı çok tartışılabilirdi herhalde, "eski" zamanlarda, diye başlayıp götürebilirim yazıyı...

Yani, kedinin ayaklarına gazoz kapağı japonlayanlar bile çoktaan pişman olmuşlar, ama iş işten geçmiş...

(Dünden devam) Memleketten gelen kaynana sabahın en erkeninde, bahçede köklediği çiçeklerin başında bağırıyormuş: -Niye bakmaysinuz bu bahçeye uşağum, her yani ot bürümuş... Haçan söktum hepsinu da lahana fidesu ektum... Üstuna pasanun bacağinu kirarum daa!..

Size... İnanmayacağınız bir şey söyleyeyim mi?.. Ki ben hâlâ inanamıyorum!..

Yanımızda, daha önce hiç kimsenin görmediği bir adam ve onu getirip dedemle tanıştıran şahıs vardı...