Nebi Miş

Son dönemde hemen hemen her hafta, Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK) içindeki FETÖ operasyonları ile ilgili haberlerle güne başlıyoruz. Zaman zaman diğer devlet kurumlarından da, az da olsa, FETÖ’cülerin uzaklaştırıldığına dair haberler çıkıyor.

CHP’nin İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan Adayı Ekrem İmamoğlu, AK Parti tabanını hedefleyen bir seçim stratejisi belirledi. AK Parti tabanından oy alamadığında İstanbul için bir iddiasının olmayacağının farkındaydı.

24 Haziran seçimlerinde partiler farklı ittifak modelleri geliştirdi. Cumhur İttifakı cumhurbaşkanlığı seçimine tek adayla gitti. Millet İttifakı ise farklı adaylarla…

Her seçime giderken benzer ezberleri tekrar ediyorlar. Kendileri açısından bu tekrarların bir faydası var mı bilinmez. Olsa olsa şimdiden kaybedeceklerini düşündükleri seçimlerin sonrasına kendilerini rahatlatıcı bahaneleri hazırlıyorlardır.

Erdoğan siyasetinin 25 yıllık bir yerel yönetim geleneği var. En son yerel seçimleri dikkate alırsak, 18’i büyükşehir olmak üzere 800 belediyeyi şu anda AK Parti yönetiyor. CHP’nin yerel yönetim geleneğini ise Cumhuriyet Türkiye’sinin tarihi ile birlikte ele almak gerekir. 2014 yerel yönetim seçimlerinde CHP, 6’sı büyükşehir olmak üzere 226 belediye başkanlığını kazanmıştı.

Seçim dönemlerinde gündemi kimin belirlediği önemlidir. AK Parti çok uzun bir süre seçimlerin gündemini belirledi. Muhalefet partileri de söz konusu gündemi tartışmak zorunda kaldı.

​Resmî rakamlara göre 2011’de Suriye iç savaşı başladığında Türkiye’de uluslararası koruma altındaki yabancı sayısı 60 binin biraz altındaydı. Kuşkusuz o dönemde kayıt dışı rakamlar dikkate alındığında bu sayı biraz daha fazla olabilir.

​Bu soruya, CHP’liler kendileri de uzun süre cevap aradılar. Geçmiş dönemde Antalya’da CHP’nin yerel seçim kampanyasını yürütmüş bir reklamcı, “AKP neden kazanır CHP neden kaybeder?” diye bunun kitabını bile yazdı.

31 Mart 2019’un ardından, bir erken seçim olmaz ise, dört yıl seçim yapılmayacak. Bu durum, AK Parti dönemi siyaseti ve Türkiye’nin önümüzdeki dört yılı açısından önemli.

​2018 yılını tamamladık. Bugün yeni yıla başlamış bulunuyoruz. Önemli takvim değişimleri aynı zamanda geçmişin bir muhasebesine de imkân verir.

​CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın göreve meşru bir şekilde gelmediğini iddia ederek, demokratik duruş ve anlayışla bağdaşmayan “Benim cumhurbaşkanım değilsin” gibi bir söylem kullandı.

Türkiye’nin ana gündemi, Suriye’nin kuzeyinde yaşananlar ve Fırat’ın doğusuna yapılacak harekât. Konu her boyutu ile tartışılıyor.

​Sanatçı “eleştirel olmak zorunda”ymış. Doğası gereği “muhalif olmak zorunda”ymış. Zorunluluk mudur değil midir ayrı bir tartışmanın konusu ama öyle diyorlar. Eleştirel olsunlar. Muhalefet etsinler. Ediyorlar da zaten.

​Bundan önce dijital seçim kampanyası üzerine yazdığım iki yazıda iki önemli konuya odaklanmıştım.

Bir önceki yazıda Türkiye’de sosyal medya kullanımının yaygınlığını ve genç seçmenlerin sayısal çoğunluğunu dikkate alan partilerin, dijital seçim kampanyalarına yönelme eğilimine değinmiştim.

Yazıya iki veri setini dikkate sunarak başlayalım.

​Siyasal alanı yeniden şekillendirici dinamikler yeni siyasal sistemin kabul edilmesiyle başlamıştı. 24 Haziran seçimlerinin sonucunu, partiler arasında yapılan ittifaklar şekillendirdi. Cumhurbaşkanlığı ve genel seçimlerde partiler arası ittifak görüşmelerinin ve fiilî olarak ittifak pratiklerinin siyasete ne gibi etkilerinin olduğu görüldü.

​Millet İttifakı partileri bir aya yakındır, Mansur Yavaş’ın Ankara’da hangi partiden aday olması gerektiğini görüşüyor.

​Son haftalarda Fransa’da, daha genel olarak da uzun süredir Avrupa’da devam eden sokak eylemleri ile ilgili birçok tespit yapılıyor. Ama bunların içinden en önemlisi ve en baskın olanı söz konusu krizlerin, devlete, kurumlara, demokrasiye, partilere ve en nihayetinde sisteme olan güvensizlikten kaynaklandığı ile ilgili yorumlar.

Türkiye’de AK Parti karşıtı çevreler, ideolojileri ne olursa olsun, Batı'da olup bitenler karşısında heyecana kapılıyorlar.