Nebi Miş

15 Temmuz’un ikinci yılında tekrar o geceyi yaşadık... 250 şehidimize ve iki binden fazla gazimize minnet borcumuzu ödeyemeyeceğimiz malum. Ama en azından onları sürekli toplumsal hafızamızda canlı tutabilmemiz için 15 Temmuz’u her anlamda her sene yeniden idrak etmemiz gerekiyor.

Yarın 15 Temmuz FETÖ'cü hain darbe ve işgal girişiminin üzerinden 2 yıl geçmiş olacak...

9 Temmuz itibari ile Türkiye başkanlık sistemine geçti. Sistemin ilk başkanı Erdoğan tarafından kabine açıklandı. Yeni sistemin ilk üç cumhurbaşkanlığı kararnamesi yayınlandı. Yani geçiş süreci beklendiğinden çok etkin ve hızlı bir şekilde yürüyor.

Dün Türkiye’de tarihî bir gündü. Nasıl 14 Mayıs 1950 demokrasiye geçiş açısından tarihî bir günse, 9 Temmuz da yeni sistemin başladığı bir gün olarak tarihî bir özellik gösteriyor. Şu an değişimin içinde bulunduğumuzdan dolayı tarihî bir döneme tanıklık ettiğimizin tam farkında olamayabiliriz.

24 Haziran seçimleri Türkiye siyasetinin yeni dönemde nasıl şekilleneceğine dair bazı ipuçlarını ortaya çıkardı.

CHP’de liderlik krizi derinleşiyor. Muharrem İnce daha önceden CHP kurultaylarında iki kez başkanlık yarışına girdiği Kemal Kılıçdaroğlu ile tekrar bir liderlik mücadelesini başlatmış durumda.

Seçimlerin sonucundan memnun olmayan çevreler, bir türlü rasyonel analiz yapmaya yanaşmıyorlar.

“Yapılan yol ve köprüleri kemirerek, buzdolabı yalayarak beslenir, dünya liderleriyle övünürler. Bu millete her şey müstahak.”

Bir önceki yazıda seçimin genel sonuçlarını analiz etmiştim. Bundan sonraki bir dizi yazıda tek tek partiler açısından sonuçları, önceki seçimlerle de karşılaştırmalı şekilde, analiz etmeye çalışacağım.

Tarihî bir seçimi daha geride bıraktık. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve AK Parti bir kez daha her iki seçimi de kazandı. AK Parti bugüne kadar 12 seçim kazanmıştı. Şimdi milletvekilliği ve cumhurbaşkanlığı seçimleriyle birlikte bu sayı 14’e ulaştı. Yani seçim kazanma geleneği devam ediyor...

Türkiye yarın seçime gidiyor. Partiler seçim sonrasına yönelik vaatlerini ortaya koydu. Seçmen bir kuyumcu terazisi hassasiyetiyle cumhurbaşkanı adaylarının “siyasi ağırlıklarını” tarttı. Onları karşılaştırdı. Kimin “sahici bir siyasal davranış”ta bulunduğunu kimin “ucuz popülizm” üzerinden kampanya yürüttüğünü izledi.

2002’den bu yana, AK Parti döneminde, bu güne kadar 12 seçim yapıldı. 5 genel, 3 yerel, 3 referandum ve bir cumhurbaşkanlığı seçimi...

Muhalefetin bu seçimler için stratejilerinden biri, sonuçların seçimden önce tahminin güç olduğu üzerineydi. Böylece, stratejik oy verme eğiliminde olan seçmenlere bir mesaj verdiklerini düşündüler.

PKK bu seçim sürecinde de şaşırtmadı. Seçimlere bir hafta kala ve bayramdan bir gün önce “kandan beslendiğini” bir kez daha gösterdi.

​Seçimlerin sonucunu maniple etmeye dönük girişimlerin yapılabileceğini son birkaç yazıda belirtmiştim. Problemin nerede çıkabileceği, herhangi bir sıkıntı olması durumunda bunun nasıl tespit edileceği ve giderileceğine de değinmiştim.

Bu seçim döneminin ezberlerden biri de şu: “Önceki seçimlerde Erdoğan ve AK Parti gündemi belirlerdi. Bu seçimde ise muhalefet gündemi belirliyor, cumhurbaşkanı onlara cevap veriyor.”

Muhalefet partileri seçimleri kaybetmeleri durumunda, seçim sonuçlarını çeşitli açılardan tartışmaya açacaklar. Bunun ipuçlarını uzun süredir veriyorlar.

Seçimin güvenliği ile ilgili mevzuat ve prosedürlerin hukuka uygun olduğu, Anayasa Mahkemesinin en son verdiği kararla da kesinleşmiş oldu.

Muhalefet partileri, hem cumhurbaşkanlığı hem de parlamento seçimleri için “ucuz popülizm” ya da “Genç Parti tarzı siyaseti” olarak adlandırabileceğimiz bir kampanya yürütüyorlar.

Muhalefet partileri ve liderleri, sanki 15 Temmuz’da FETÖ’cü hainler bu ülkeyi işgal girişiminde bulunmamış, Millî Meclisimiz başta olmak üzere, ülkemizin kurumlarını kendi uçaklarımızla bombalamamış gibi hareket ediyorlar.