Nebi Miş

Türkiye’de proje ve yatırım karşıtlığı, “bilime” dayanmaz. İdeolojik konumlanma yeterli ve belirleyicidir. Ölçümlerin bilimsel verilerini sadece özel üretilmiş ideolojik lensler okuyabilir.

31 Mart yerel seçim öncesinde ve sonrasında, CHP’li birçok siyasetçi “1989 ruhu geri geldi” diye açıklama yaptı. “1989 ruhuna uygun hareket etmenin” erdeminden bahsetti. CHP’liler “1989 ruhu”na seçim heyecanı ve başarısı üzerinden anlam yükleseler de, aslında bu dönem toplumsal hafızada “rüşvet skandalı” ile hatırlanır.

CHP, kendini “kurucu parti” olarak gördüğü için çok yakın döneme kadar devletin sahipliğini kendi uhdesinde görüyordu.

Teröristlerin şehit ettiği Derik Kaymakamı Muhammed Fatih Safitürk’ün muhterem babası Türkiye Büyük Millet Meclisine bir ziyarette bulunmuş.

Siyasetin merkezi son 17 yılda giderecek güçlendi. Son yıllarda, merkezi aşındırmaya yönelik birçok farklı girişim olmasına rağmen, siyaset konsolidasyonunu korudu.

​Muhalefetin, eskisi, yenisi, yeni kurulanı, yolda olanı, hepsi birden parlamenter sisteme geri dönmekten bahsediyorlar. Parlamenter sistemin faziletlerinden, cumhurbaşkanlığı sisteminin tehlikelerinden dem vuruyorlar.

Tam 100 gün geride kaldı. 22 Ağustos’ta Diyarbakır HDP İl Başkanlığı önüne gelen Hacire Akar, oğlu Mehmet Akar’ın HDP’nin organizasyonuyla dağa kaçırıldığını söyleyerek eylem başlatmıştı.

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron seçildiğinde, Batı medyası onu “liberal düzenin kurtarıcısı” olarak “yeni bir siyasetçi tipi”nin öncüsü şeklinde tanımlamayı seçmişti.

Son günlerde köşe yazılarında ve sosyal medyada, CHP’li belediye başkanları, bazı siyasetçiler ve gazetecilerin “kaz ziyafeti” konuşuluyor. Yemekte kimin “şarap” içip içmediği farklı temalar üzerinden tartışılıyor.

NATO 70 yaşında. 29 üyesi var. Soğuk Savaş’ın bitmesinden bu yana 28 yıldır kendi geleceğini tartışıyor.

Yerel seçimlerden sonra muhalefet, siyasal bir yanılsama içine girdi. Siyasetin yöneliminin iktidar aleyhine geri döndürülemeyecek şekilde değişmeye başladığını varsaydılar.

​Çok daha geriye gidilebilir ama son 10 yılda… Siyaset kurumuna yönelik birçok kez kumpas kuruldu. Ekonomiye belirli aralıklarla tekrar eden operasyonlar çekildi.

Tartışmanın arasında meselenin esası kayboluyor. Sorunun kritik yönü, “Külliye’ye giden CHP’li” manipülasyonunun, Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu tarafından sahiplenilmesidir.

Uzun süredir sınırları çok geniş bir yankı odasında yaşıyorlardı. “Ne yaparsak tutuyor, sonuç alıyoruz” diye düşünüyorlardı.

Sakallı bebeğin doğduğuna inananlar, herhâlde CHP’nin başına geçeceğine de inanırlar.

Değişecek gibi de değil. Önce biraz geriye gidelim. “Had bildirme” çağrısının toplumun geniş kesimlerinde ne anlama geldiğini hatırlayalım. Toplumsal hafızada, ürettiği travmalara bakalım.

​Geçtiğimiz hafta içinde İstanbul Karaköy’de bir kadın, başörtülü kızlara saldırdı. Yetmedi hakaret etti, yumrukladı. Aynı hafta içinde Beşiktaş’ta yine başörtülü bir öğretmene başka bir saldırı düzenlendi. Bu saldırılar, münferit saldırılar değil. Marjinal ya da akıl sağlığı yerinde olmayanlar tarafından gerçekleştirilmiş de değil. Ani bir öfke patlamasının sonucu olan, diğer sıradan saldırı türlerine benzer hiç değil.

Eski zamanlarda, bir Türk lider Batı başkentlerine gittiğinde “Türkiye ziyaretten beklediğini bulamadı” gibi manşetlerle gazeteler okuyucusunun karşısına çıkardı. O dönemler geride kalalı çok oldu.

Bu yazı yazıldığında Erdoğan’la Trump’ın görüşmesi başlamamıştı. Görüşme gerçek anlamda “tarihî” nitelendirmesini hak edecek mahiyette. Aynı zamanda görüşme her iki taraf için “kritik” önemde.

Uzun dönem AK Parti’nin seçim kampanyalarının yürütücülerinden biri, 15 Temmuz’da oğluyla birlikte şehit olan Erol Olçok’tu