Osman Ünlü

Ölümü hatırlamak, ömrü uzatır, çok yaşama arzusu ise, ömrü kısaltır. Çok yaşama arzusunda olan bir kimse, üç şeye hasret gider: İsteklerine doyamaz, umduğuna kavuşamaz ve âhiret için lâzım olan hazırlığı yapamaz...

İslâmiyyeti bilen ve uymak isteyen akla, "akl-ı selîm" denir. Aklı az olan, hep şaşıran kimseye "ahmak", aklı hiç olmayana da "mecnûn" denir...

Kimseyi beğenmeyen ve herkesten şikâyetçi olan kimse, kibirli demektir. Kimseyi beğenmemesi, herkesi şikâyet etmesi, hep kibrindendir. Tevazu sahibi, alçak gönüllü olan, ölü demektir...

Bir kimsenin, günâhlarının affolmayacağını zannetmesi, Allahü teâlâya karşı sû-i zan olur. Halbuki Allahü teâlâ, şartlarına uygun olarak yapılan her tövbeyi kabul edeceğini ve her türlü günâhı affedeceğini bildirmiştir...

Herkeste, şef olmak, baş olmak arzusu vardır. Çünkü insanın nefsi böyle yaratılmıştır. Bu hâl, yalnız yüzü âhirete dönük olanlarda bulunmaz. Baş olmayı, şef olmayı seven bir kimse, iflâh olmaz...

Müslümân ana-babanın birinci vazîfesi, evlâdına İslâmiyyeti ve Kur'ân-ı kerîmi öğretmek olmalıdır. Evlât, büyük bir nimettir. Nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider...

Allahü teâlâyı sevmek, başka şeyleri sevmekten dahâ çok olmadıkça, hattâ kalbde Allahü teâlâdan başka şeylerin sevgisi yok olmadıkça, kâmil îmân ve tam takvâ elde edilemez...

"Hırslı insan, helâl haram demeden her istediğine kavuşmak, başkalarının zararına da olsa, beğendiği şeyleri toplamak, ister. Hırs veya tamah, kalb hastalıklarındandır..."

Güler yüzlü, tatlı sözlü olmak, kötülük edene iyilik yapmak, iyi huyların en üstünüdür. Böyle olmak ve hediye vermek, düşmanları dost yapar. Hadis-i şerifte; (Hediyeleşiniz, sevişirsiniz) buyurulmuştur...

Dünyâda, birkaç gün dert, belâ çekilmeseydi, Cennetteki sonsuz nimetlerin kıymeti bilinemezdi. Açlık çekmeyen, yemeğin lezzetini, acı çekmeyen, rahatlığın kıymetini bilemez...

İbâdet, Allahü teâlânın rızâsına kavuşmak için yapılır. Başkasının muhabbetine, ihsânına kavuşmak için yapılan ibâdet, ona tapınmak olur. Allahü teâlâya ihlâs ile ibâdet etmemiz emir olundu...

Allahü teâlâya şükretmek demek, Ona imân etmek, gönderdiği dini kabûl etmek ve o dinin bildirdiği emirleri yapıp, yasak ettiklerinden sakınmak demektir...

Uygunsuz işlerin hepsinden Allahü teâlâya tövbe etmeli, Ona yalvarmalıdır! Tövbe etmek için başka zamân ele geçmeyebilir. Zira hadîs-i şerîfte; (Sonra yaparım diyenler helâk oldu) buyuruldu...

Dînini dünyâ çıkarlarına âlet eden, yanî dünyâlığa kavuşmak için dîninden verenler, dünyâlık ele geçirmek için dinlerini satanlar, dünyada da âhirette de kaybedenlerden olur...

Ana-babaya, muhtaç olsalar bile; ihtiyaçları olduğu için değil, Allahü teâlânın emri olduğu ve Onun rızâsı için bakmalı, hizmet etmelidir...

Herhangi bir Müslümanı kötü bilmek, onun günâh işlediğini zannetmek, zaten ondan böyle şeyler beklenirdi gibi tahminlerde bulunmak ve bu şekilde o kimseyi kötü bilmek, sû-i zan olur ki, büyük günahlardandır...

Dünya sıkıntı yeridir. Burada her şey, belli bir sebebe bağlı olarak verilmektedir. Bu sebeplere yapışmayan ve bu sebeplerin getirdiği sıkıntılara, zahmetlere katlanmayan, arzu ettiği nimete kavuşamaz...

Allahü teâlâ buyuruyor ki: (Eğer kulum, gökteki bulutlara kadar yükselecek günah işlese fakat benden ümidini kesmeyip, affını, mağfiret olunmasını dilese, onu affederim.)

Seven, sevdiğini çok hatırlar, onu hiç unutmaz ve ona itâat eder. Seven, sevdiğinin sevdiklerini de çok sever ve düşmanlarına düşman olur. Bu sevmek ve düşmanlık, bu kimsenin elinde değildir...

Müminin başına gelen her şey, onun iyiliğinedir. Bir nimete kavuştuğu zaman şükreder, böylece şükredenlerden olur. Bir sıkıntı, belâ geldiği zaman da sabreder ve böylece sabredenlerden olur...