Osman Ünlü

Sevenin, sevdiğinin sevdiklerini sevmesi ve sevmediklerini de, sevmemesi lâzımdır. Bu sevgi ve düşmanlık, insanın elinde değildir. Sevginin îcâbıdır, kendiliğinden hâsıl olur...

Müslümân olan akrâbasını ziyâret edene, yetmiş nâfile hac sevâbı verilir. Gönül almak ziyâreti ise, bundan daha çok sevaptır. Peygamber efendimiz, gönül almak için, müşriklerin hastalarını bile ziyâret ederlerdi...

İnsanın yaratılmasından maksat, yağlı ve lezîz yiyecekler, güzel ve nefis elbiseler, mal, mülk toplamak, nimetlenmek, oyun ve eğlence değildir. Yaratılmasından maksat, kulluk vazîfelerini yerine getirmektir...

Cömertlik, parayı, mâlı, hayırlı, iyi yerlere dağıtmaktan lezzet almaktır. İslâmiyetin emrettiği yerlere seve seve vermektir. İyi huyların en yükseklerindendir. Âyet-i kerîmelerle ve hadîs-i şerîflerle medholunmuştur...

"Kimin arzusu, maksadı, âhiret olursa; bunun dünyevî işleri de âhiret işi hâline gelir. Kimin düşüncesi, maksadı da dünyâ olursa; bunun âhiret işleri de, dünyâ işi hâline gelir..."

Mal, mülk yani bunların sevgisi, bir kimsenin gönlüne, kalbine girerse, o kimseyi şımartır ve bu hal, onun sonu olur. Mal, mülk, iyi niyetle kullanılırsa faydalı olur. Niyet iyi olmazsa insanın felaketine sebep olur...

Îmân, ufak bir şüpheyi götürmez. Şüphesi olan kimse, din âlimlerinden şüphesini sorarak ve öğrenerek, gidermelidir. Aksi takdirde, îmân nimeti, elden gider. Îmânsız insan, dünyânın en bahtsız insanıdır...

"Halktan uzak durmadıkça Hak'la berâberliği düşünme, dünyâ ile me şgûl olduğun müddetçe tefekkürü düşünme, gönlünü makam ve mevki düşüncesinden temizlemedikçe de ilhâm ve hikmeti düşünme. Çünkü bunlar, birbirinin bulunduğu yerde bulunmazlar."

Rûhun gıdâsı dindir. Rûhunu beslemeyen dinsiz kimsenin, âdi bir hayvandan farkı yoktur. Bu gibi insanlarda, sevgi, acıma, şefkat, anlayış ve merhamet kalmaz. Böyle dinsiz kimseleri, en kötü maksatlar için kullanmak, çok kolaydır.

Rûhu öldürmemek için onu beslemek lazımdır. İnsanın, bedenini, sabah akşam yemek yiyerek beslediği gibi, rûhunu da beslemesi lazımdır. Rûhun gıdası ise; imandır, namazdır, oruçtur, Kur'ân-ı kerimi, islâm âlimlerinin kitaplarını sözlerini, hayatlarını okumaktır.

Akıl, iyiyi kötüden ayırmaya yarıyan bir kuvvet olmasına rağmen, tek başına hakkı bâtıldan ayıramaz. Akla yol gösteren bir rehber lâzımdır. Bu rehberler ise, Peygamberler ve Onların varisleri olan alimlerdir.

Niyet, yol levhası gibidir. Yol levhası bizi, arzu ettiğimiz yere götürür. Aslında bizi hedefimize götüren levha değildir. Biz bakıyoruz ve gideceğimiz yere göre tercihimizi yapıyoruz ve gidiyoruz. İşte niyet de böyledir...

Kibir, insanın kendini büyük bilmesi, üstün görmesidir ki, alçak sıfatların en kötüsüdür. İnsanın yükselmesi, olgunlaşması ise, nefsin kötülüklerinden kurtulup, her şeyi gönlünden çıkarması ile mümkündür...

Bu fânî âlemde kimse bâkî kalmaz. Şimdi elinde tuttuğun için, sâhibi olduğunu sandığın şeylerin hiçbirisi senin değildir. Bir gün bu yerden ayrılacaksın. Topladıklarının hiçbiri bu dünyâdan seninle berâber gitmez...

Peygamberlerden ve Cennete gidecekleri bildirilmiş olanlardan başka, hiç kimse için Cennetliktir denilemez. Çünkü, son nefesin nasıl olacağı bilinemez. Bu sebepten, imân ile ölmek için, her gün duâ etmek lâzımdır...

Günâhı bir daha yaparsam tövbem bozulur diyerek, tövbe yapmamak doğru değildir, câhilliktir, şeytânın aldatmasıdır. Her günâhtan sonra, hemen tövbe etmek farzdır...

Allahü teâlâ, bu dünyayı, amel, ibadet yeri olarak yaratmıştır. Bunun için, ibâdetleri, tâ'atleri yapmakta, haramlardan sakınmakta, mert olmalı, gevşek, kaypak olmamalıdır...

"Bir kimsede şu üç haslet bulunursa, o kimse Allahü teâlânın sevgili kuludur. Birincisi; cömertliktir, çünkü cömertlik bir deryâdır. İkincisi, şefkattir. Şefkat, güneş gibi aydınlatıcıdır. Üçüncüsü, tevâzudur. Tevâzu, toprak gibidir..."

Allahü teâlânın her ân kendisini gördüğünü düşünen kimse hiç kötülük yapamaz. Onun emirlerine sarılır. Yasaklarından kaçar. Allah'tan korkanlar milletine, memleketine faydalı olur...

Tûl-i emel sahipleri yani çok yaşamayı isteyenler; ibâdetleri vaktinde yapmazlar, tövbe etmeyi terk ederler ve kalbleri katı olur. Bu sebepten ölümü hâtırlamazlar, vaaz ve nasîhatten de ibret almazlar...