Osman Ünlü

Peygamber efendimiz bir gün, bir yerde oturuyorlardı. Yanlarında da, hazret-i Ebû Bekir, hazret-i Ömer, hazret-i Osman ve hazret-i Ali vardı. Resûlullah efendimiz birden ağlamaya başladılar. Mübarek gözlerinden sicim gibi yaşlar akıyordu...

Herhangi bir Müslümanın günâh işlediğini zannetmek, muhakkak o yapmıştır veya zaten ondan böyle şeyler beklenirdi gibi zan ve tahminlerde bulunmak, sû-i zan olur ki, büyük günahlardandır...

Bir kimsenin öncelikle kendine merhamet etmesi lazımdır. İnsanın kendine merhamet etmesi ise, kendisini ebedi azabtan kurtarması yani iman etmesi ve İslamiyyeti öğrenip tatbik etmesi ile mümkündür...

Zahmet çekilmeden, nimete kavuşulamaz. Dinimiz hem çalışmayı, sebebe yapışmayı, zahmet çekmeyi ve hem de duâ etmeyi bildirmektedir. Önce sebebe yapışmak, sonra duâ etmek lâzımdır...

İnsan, dünyâ zevklerine daldıkça, dertleri, üzüntüleri artar. Önüne sayısız güçlükler çıkar. Bu dertlerle, güçlüklerle uğraşırken, niçin yaratıldığını ve yolculuğunun nereye olduğunu, vazifelerini, ibâdetlerini kısaca kulluğunu unutur...

İnsan davranışlarında sertlik, iticilik ve korkuyu, yumuşaklık ise, sıcaklığı, şefkati, merhameti ve sevgiyi doğurur. Korkutarak elde edilen başarı, yıkılmaya; sevgi ile elde edilen muvaffakiyet ise, artmaya, büyümeye mahkumdur...

Numune insanlar, her halleriyle kendilerini sevdirdikleri gibi, iyi, güzel halleri, insanlara da sevdirirler. Çünkü seven, sevdiğinin hâliyle hallenir, sevdiği gibi olmaya çalışır. Bu hâl, insanın yaratılışında mevcuttur...

Her Müslümânın ölüme hâzırlanması lâzımdır. Bunun için de, tövbe ve kul hakkı altında kalmamaya dikkat etmelidir. Hakları sâhiplerine verip helâllaşmalıdır. Allahü teâlânın haklarını da ödemek lâzımdır...

Nefsin yaratılması, insanların yaşaması, üremesi ve dünyâ için çalışmaları ve âhiret için cihâd sevâbı kazanmaları içindir. Allahü teâlâ, nefsi böyle nice faydaları için yarattı. Fakat nefs, bazı lezzetlere doymaz...

Cenâb-ı Hak, dünyayı ve dünyanın içindeki bütün güzellikleri zevâl yani yok edilmek üzere yaratmıştır. Akıllı bir kimse, geçici ve yok edilmek üzere yaratılan bu güzelliklere aldanmaz, bunlar için zamanını harcamaz...

Din büyükleri, bir kimsenin imânının kemâle gelmesini, okuduklarından ve dinlediklerinden istifade etmesini, "Herkesin yükünü çekmek ve kimseye kendi yükünü çektirmemektir" diye bildirmişlerdir...

Dünyâda âhiret işleri yap ve dünyâya ve dünyânın nîmetlerine bağlanma! Dünyâ rahat yeri değildir. İbret yeridir. Bunun için Peygamber efendimiz; (Dünyâ ibret yeridir, tâmir etme yeri değildir) buyurdular...

Ebû Saîd-i Harrâz hazretleri buyururdu ki: "Nefs, durgun bir suya benzer. Dıştan bakılınca temiz gibidir. Ama biraz tahrik edilip dalgalandırılınca dibinde saklı pek çok mikropların olduğu görülür!.."

Abdülkâdir-i Geylânî buyurdu ki: "Acele şeytandandır. Ağır ve temkinli hareket etmek, Allahü teâlâdandır. Umûmiyetle aceleye sebep dünyâlık toplama hırsıdır. Kanâat sâhibi ol. Kanâat bitmeyen bir hazînedir..."

Sabır; bütün hayırların, iyiliklerin anahtarıdır. Dünyaya geldiğimiz andan itibaren, her menzile sabırla ulaşılmaktadır. Çocuğun büyümesi ve eğitimi, sabretmeye bağlıdır. İyi bir insan, iyi bir Müslüman olmak, sabırla ele geçer...

Dil yırtıcı bir hayvan gibidir, serbest bırakılırsa sahibini parçalar. Sükut eden, hataya düşmekten yalandan, dedikodudan, söz taşımaktan, kendini övmekten, boş konuşmaktan ve daha birçok dil afetlerinden kurtulur...

İnsan ne ile meşgul olursa, gönlü ona kayar. "Dünyâ işleri ile çok uğraşmakta, dünyâ işlerine gönül bağlamak korkusu vardır" buyurulmuştur. İnsanın kadir ve kıymeti de sevdiği şeylerle belli olur, açığa çıkar...

Nefis ve şeytan, kötü düşüncelerini vesvese ederek, insanı, kibir, ucub gibi yollarla helake sürükler ve insanı açgözlü yapar. Zira nefs, yaratılış itibariyle helal ve mubah olan şeylerle doymaz...

İnsan, nefsini ne kadar aşağılarsa, Allahü teâlâ indinde kıymeti o kadar yükselir. Kendine kıymet verenin, Allahü teâlâ katında kıymeti olmaz. Din büyükleri, "İnsanın şerefi, kıymeti, rûh iledir" buyurmuşlardır...

Sadaka, Allahü teâlânın sevdiği, beğendiği bir ibâdet olup, O'nun rızâsını kazanmaya bir vesiledir. Bunun için sadakanın az ve çok olması arasında bir fark yoktur. Fakat niyetin hâlis, temiz olması şarttır...