Osman Ünlü

Ayet-i kerimelerde ve hadis-i şeriflerde bildirildiği gibi mal, büyük bir nimettir. Malı isrâf, Allahü teâlânın nimetini hakîr görmek, nimete kıymet vermemek, nimeti elden kaçırmak, kısaca küfrân-ı nimet etmek, yanî şükretmemek olur...

Bir kimsenin, başkasına zarar vermesi, malını çalması ve yemesi, iftirâ etmesi, dövmesi, ücretsiz birinin çocuğuna iş gördürmesi, alay etmesi, gıybetini yapması, kalbini kırması, eli ve dili ile eziyet etmesi kul haklarındandır...

Fedakarlık etmek, vermek demektir. Haklı olduğu halde, 'sen haklısın' demek, vermektir. İnsanlara güler yüzle muamele etmek, vermektir. Yük çekmek, vermek demektir... Bunun için veren aziz olur. Alan ise, zelil olur...

Bir şeye gönül verenler, onu kendilerine dert edinenler hep başarılı olmuşlardır. "Maksat sâhibi olan, deli gibidir" sözü meşhurdur. Bunun için; "Bir işin delisi olmadıkça, o işin velisi olunmaz" denmiştir...

"Cömertlikte akarsu gibi olunuz. Şefkatte güneş gibi, kusurları örtmekte, gece gibi olunuz. Öfkede ise, ölü gibi olunuz. Tevazuda toprak gibi, müsamahada deniz gibi olunuz. Ya olduğunuz gibi görünün veya göründüğünüz gibi olunuz"

Müslüman, günah da, suç da işlemez. Böyle olan bir Müslümânı, Allahü teâlâ da, Onun kulları da sever. Dünyada, rahat ve huzûr içinde yaşadığı gibi, âhirette de, ebedi saadete kavuşur...

Bir nimet geldiği zaman, akıllı kimseler, nimeti verene teşekkür etmek, şükretmek lazım geldiğini iyi bilirler. Mihnet anında ise çok kimse bocalamaktadır. Halbuki her ikisini de gönderen Allahü teâlâdır. Nimet zamanında şükretmemizi, mihnet anında da sabretmemizi emreden de Odur. Çünkü cenâb-ı Hak, nimet ve mihnet ile, kullarını imtihan etmektedir.

Her şeyin yaratanı, sahibi cenâb-ı Hak'tır ve her şey, Onun dilemesi, yaratması ile var olmaktadır. Herşey, Allahü teâlânın dilemesi ve kudreti ile vardır ve var olmaları, varlıkta kalmaları için Allahü teâlâya muhtaçtırlar.

Ebû Ali Dekkâk hazretleri kendisinden nasihat isteyen kimseye; "Sen kimin esiri ve mülküysen onun kulusun. Eğer nefsinin esiri ve mülkü isen nefsinin kulusun. Eğer dünyânın esiriysen, dünyânın kulusun ve kölesisin" buyurmuştur.

"Bizim beğendiğimiz değil, Sahibimizin, Yaratanımızın beğendiği ve râzı olduğunu yapmak önemlidir. Çünkü bizim beğendiklerimiz, sevdiklerimiz ve yaptıklarımız, bizim için zararlı hatta felaket olabilir."

Dünyâ demek, kalbi Allahü teâlâdan gâfil eden, Onu unutturan, kalbe Allah'tan başkalarını getiren şeyler demektir. Allahü teâlâyı unutturan mallar, sebepler, mevkiler, şerefler hep dünyâ olur. İşte bu dünyâ, insanın cân düşmanıdır...

İnsanın, elindeki imkanları iyi kullanması gerekmektedir. İleride daha geniş imkanlarla, bilgilerle daha iyisini ve daha çoğunu yaparım demek, insanın kendisini aldatmaktan başka bir şeye yaramaz...

İbâdet, Allahü teâlânın emrettiğini yapmaktır. Ne ve nasıl emredilmiş ise, onu yerine getirmektir. Emir ve yasaklarda, ilave, çıkarma ve yorum olmaz. İnsanların kendi yorumları, düşünceleri, ibâdet olmaz...

Dinimizde, "Ben kurtuldum, başkası ne olursa olsun ve kimsenin işine karışmam" diye bir hüküm, bir emir yoktur. Hatta dinimiz, her Müslümanın; "Hiç kimse yanmasın, helak olmasın" düşüncesinde olmasını tavsiye ve emrediyor...

Cehennem'den kurtulmak isteyen, helâl ve haramları iyi öğrenmeli, haramdan, Allahü teâlânın yasak ettiği şeylerden sakınmalıdır. İslâmiyet'in hudûdunu aşmamalıdır. Gaflete düşmemeli, ölümü unutmamalıdır...

Atalarımız; "Gülme komşuna, gelir başına" demişlerdir. Onun için başkasına gelen belâya sevinmek değil, ona dua edip, kurtulmasına yardımcı olmak lazımdır. İyi Müslüman böyle olur...

Mazlumun, zâlim için yaptığı beddua reddedilmez, mutlaka hedefini bulur. Çünkü hadis-i şerifte (Ananın, babanın çocuğuna olan ve mazlûmun, zâlime olan bedduâları red olunmaz) buyurulmuştur...

Hakîkî ilim, insana aczini, kusûrunu ve Rabbinin büyüklüğünü bildirir. Yaratanına karşı korkusunu ve mahlûklara karşı tevâzuunu artırır. Kul haklarına ehemmiyyet verir. Böyle ilmi öğretmek ve öğrenmek farzdır...

Bela ve sıkıntılara sabrederek göğüs germek büyük nimettir. Bir kimse başına gelen felaketlere sabretmezse devamlı huzursuz olur, doğru dürüst ibadet edemez, gaflete düşer. Sabreden ise, sıkıntılardan kurtulur...

Dünyâ, zıll-i zâildir yani kaybolan bir gölge gibidir. Böyle bir dünyaya güvenen, sonunda pişman olur. Bunun için dünyâdan çıkmadan yani ölmeden önce, kalbden dünyâ sevgisini çıkarmaya bakmalıdır...