Osman Ünlü

"Tamah yani aç gözlülük, kişinin herhangi bir ihtiyacı sebebiyle dinini, mukaddes bildiği şeyleri, o ihtiyacı için feda etmesi, elden çıkarmasıdır. Hırs ise, kişinin nefsinin her isteğine boyun eğip o istekleri yerine getirmek için koşmasıdır."

"İyi bil ki, amelsiz ilim, insanı kurtaramaz. Bunu sana bir misâl ile anlatayım. Bir tabîb hastalansa, hastalığını teşhis edip ilâcını da bilse ve bu ilâç hakîkaten o hastalığa çok iyi gelse, ilâcı kullanmadıkça, yalnız bilgisinin onu iyi edemiyeceğini pekâlâ bilirsin. Bir insan ne kadar ilim edinse, ne kadar kitap okusa, bildiklerini yapmadıkça faydası olmaz."

"Dünyâ için, dünyâda kalacağın kadar çalış! Âhıret için, orada sonsuz kalacağına göre çalış! Allahü teâlâya, muhtaç olduğun kadar itâat et! Cehenneme dayanabileceğin kadar günâh işle!"

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki: "Vakit, keskin bir kılıç gibidir. Yarına çıkacağımız belli değildir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır. Aklı olan böyle yapar!.."

Riyâ; kalb hastalıklarından olup, bir şeyi olduğunun tersine göstermektir. Ahiret amellerini yaparak, dünyâ arzûlarına kavuşmak demektir. Kısaca, dünyâ kazancına dîni âlet etmektir. İbâdetlerini göstererek, insanların sevgisini kazanmaktır...

Bize iyilik edenlerin hakkını gözetmek ve onları hayır dua ile anmak lazımdır. Çünkü insanların yaptığı iyilikleri bilmeyen, onlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmemiş olur. İlim öğretenlerin hakkına çok ehemmiyet vermeli...

Câfer-i Sâdık hazretleri buyurdu ki: "Ey oğlum, insanlara kızmaktan çok sakın çünkü sana da kızarlar. Boş iş ve söze karışmaktan sakın çünkü aşağılanırsın. Laf taşımaktan çok sakın. Çünkü söz taşımak insanların kalbinde düşmanlığı arttırır!.."

İnsanı Allahü teâlâdan uzaklaştıran perdelerin en zararlısı, kalbin kararması, hasta olması, yani dünyâ sevgisinin kalbe yerleşmesidir. Bu sevgi, kötü arkadaşlardan ve lüzûmsuz şeyler seyretmekten hâsıl olur...

Sabır; yüzü ekşitmeden başa gelen dert ve musîbeti yudum yudum içine sindirmektir. Sabır; emirleri yapmak, yasaklardan sakınmak, başa gelen belâ ve musîbetlere tahammül etmek, katlanmaktır...

Maddi gıdayı alamayan kimse, eceli gelmişse açlıktan ölür. Eğer imanı varsa, ebedi saadete kavuşur. Fakat ruhun gıdası verilmez ve ruh ölürse, o zaman o kimseyi sonsuz bir felaket beklemektedir...

İnsanların dünyada rahat etmeleri, huzurlu olmaları ve ahirette de ebedi saadete kavuşmaları için güzel iş yapanlar, yol gösterenler ve insanlar için iyi bir çığır açanlar, bu açtıkları güzel yoldan gelenlerin sayısınca sevaba kavuşurlar...

Huzura kavuşmak, başarılı olmak ve herkesle iyi geçinmek isteyen bir kimsenin, yüzünü ahirete çevirmesi lazımdır. Yüzü dünyaya dönük olan bir kimsenin, huzurlu olması, insanlarla iyi geçinmesi çok zordur...

İnsan, başkasında gördüğü bir kusuru, kendinde arar ve kendinde bu kusuru tesbit edip, bunun tedavisi ile meşgul olursa, bu da, kötü huylardan kurtulmak için bir ilâç olur. Çünkü Peygamber efendimiz buyurdu ki: (Mü'min mü'minin aynasıdır.)

Nefsine uyan, kibirli olur, kendini ve yaptıklarını beğenir. Bu hal, her iyiliğe engeldir. Nefsine uymayıp tevazu sahibi olan, her iyiliğe kavuşur. Dünyada huzurlu ve rahat olur. Ahirette de ebedi saadete kavuşur.

Aklı olmayan delidir. Aklını kullanmayan sefîhtir. Akıllı kimse, kıymetsiz, geçersiz olan dünya malına kapılıp ona köle olmaz. Bu kısa dünya hayatında, Allahü teâlânın rızâsını ele geçirmeye gönül verir ve âhiret amelini hâzırlar...

Dinimizde övmek de, bir başkasını kötülemek gibi yasak edilmiştir. Zira herhangi bir kimseyi kötülerken, gıybet, su-i zan ve o kimsenin gizli hallerini açığa çıkarmak gibi benzeri günahlar işlenmektedir. Herhangi bir kimseyi överken de benzer günahlara girilmektedir...

İnsanda bulunması lâzım olan güzel ahlâktan, bazısı vardır ki, ne kadar çok olursa, iyiliği de o kadar artar zannolunur. Hâlbuki öyle değildir. Her iyi huyun bir sınırı vardır. O sınırı aşınca, iyilik gider, kötülük olur...

"Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmaz", "Rüzgâr eken fırtına biçer", "Zulüm payidar olmaz" gibi yapılan iyiliklerin, kötülüklerin dünyada veya âhirette mutlaka bir karşılığının olacağını bildiren birçok atasözümüz vardır. Bunları unutmamak gerekir...

Her kaptan, içinde bulunan sızar. Kötü kimsenin sözleri ve kelimeleri de, kendi gibi olur. O çirkin sözlerin karşısında kalanlar, pisliğe düşen pırlantaya benzer. Hiçbir zaman kanalizasyondan gül kokusu beklenemez...

Kulun vazifesi, emredileni, izin verilenleri yapmaktır. Kendi istediğini değil, Yaratanının istediklerini yapmakla vazifeledir. Nefs, kibirli ve kötülükler deposu olarak yaratıldığı için, emir altına girmek istemez. Kendi isteklerini yapmak ister...