Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci

Akdeniz’in ortasındaki küçük, ama stratejik toprak parçası Kıbrıs, asırlarca herkesin iştahını çekti. 3 asırlık Osmanlı vilâyeti iken, İngilizlerin çöreklendiği ada, o zamandan beridir çözülemeyen bir meseledir.

Boğaziçi’nin zarif câmilerinde namaz kılanların çoğu, bunların, Balyan Ailesi’nden yetişmiş saray mimarları tarafından yapıldığını bilmez.

Birkaç meczubun eseri mi, yoksa bir komplo mu olduğu bugün bile bilinemeyen Menemen hâdisesi, sonraki yıllarda din aleyhtarlığı için kullanılan bir slogan olmuştur.

Osmanlı İmparatorluğu zamanında gerek sarayda, gerekse bilhassa köylük yerlerde harb sporları hep itibar görmüş; gençler iyi bir binici, iyi bir atıcı olarak yetiştirilmiştir...

Türkistan’dan dört yüz çadırlık bir aşiretle Anadolu’ya gelen Osmanlılar, bir asır içinde Anadolu birliğini kurarak, Selçukluların tam halefi oldular. Zamanla üç kıtaya hükmeden bir imparatorluk kurdular.

Haleb, vaktiyle Orta Doğu’nun en zengin şehriydi. Zarif evleri, muhteşem binalarıyla, Haleb âdeta bir açık hava müzesiydi...

Kilisede Türkçe dua eden; Türkçe’yi Grek alfabesiyle yazan Karamanlı Rumlar, 1924’te gönderildikleri Yunanistan’da "Türk Tohumu" diye anılarak dışlanmışlardı...

Câmilerin, hatta evlerin duvarlarında küçücük, ama ihtişamlı kuş evleri, merhamet üzerine kurulmuş eski medeniyetimizin ince bir hâtırası değil midir?

Meşrutiyet devrinde veliahd olan Yusuf İzzeddin Efendi, Cihan Harbi’ne girilmesinin aleyhindeydi. Memleketin felâkete sürüklendiğini görüyor, üzülüyordu. Bu sebeple İttihatçıların düşmanlığını kazandı. Bu da, sonunu getirdi.

Başkanlık sistemi bizde 1960’lardan beri tartışılır. Osmanlı Devleti yıkıldığı zaman parlamenter demokratik monarşi idi. Atatürk, İnönü, Adnan Menderes, Süleyman Demirel, Turgut Özal ve hâlihazırda Tayyib Erdoğan gibi karizmatik liderlerin devri, fiilen başkanlık sistemini andırır.

Trump gibi ‘renkli’ bir şahsiyetin Beyaz Saray’a çıkışı, çoklarını hayrete düşürdü. Halbuki ABD tarihinde daha ne renkli başkanlara rastlanır...

Eskiden Türkler de ölülerini mumyalardı. Ancak, zannedilenin aksine, ölünün iç uzuvları çıkartılmazdı. Birtakım usullerle kurutulan cesed, asırlar boyu bozulmadan kalırdı...

Misâk-ı Millî, I. Cihan Harbi’nin gâliplerine sunulmuş bir sulh programıdır. Millî vicdanın limitlerini göstermek üzere hazırlanmış tek taraflı, bağlayıcılığı olmayan, bir propaganda metnidir.

Osmanlıların kaybettiği son şehir olan Musul, İngiltere ile Ankara arasında uzun süren bir ihtilafın da sebebi oldu. Lozan Müzakereleri bu yüzden kesildi. Sonra iş tatlıya(!) bağlandı.

Cesedin mevcut hâliyle muhafazası, öteden beri âdet olmuştur. Hem ölümden sonraki hayatı için, hem de sosyal statüsünü göstermek adına ölüler mumyalanırdı.

Sultan Hamid devri hep sansür hikâyeleri ile hatırlanır. Halbuki eski dünyada, basının gücünden çekinen bütün hükûmetler, basının üzerinde olabildiğince baskı ve sansür kurmaya çalışmıştır.

ÇİNGENELER

28 Şubat 1997 tarihinde, cumhuriyet tarihinin en enteresan darbelerinden biri yaşandı. Millî Güvenlik Kurulu’nda alınan ve hükümete dikte ettirilen kararlar, Türkiye’de çok mühim politik, ekonomik ve sosyal değişiklikler doğurdu.

12 Eylül askerî darbesinin olduğu gece, ABD Güvenlik Konseyi’nin Türkiye masası şefi, ABD Başkanı Carter’a "Damdaki Kemancı" filmini izlerken, “Senin çocuklar işi bitirdi” demişti...

12 Mart 1971’de ordunun komuta kademesi müşterek imza ile memleketi kaosa sürüklemekle itham ettiği hükûmete bir muhtıra verdi. Kemalizm vurgusunun güçlü olduğu muhtıra TRT’ye götürülüp 13 haberlerinde okutuldu. Mecliste okunurken de muhalefetteki CHP’liler alkışladılar...