Prof. Dr. Osman Kemal Kayra

​Yılbaşı kutlamaları Cumhûriyet döneminin toplumu çağdaşlaştırma çabalarından biridir. Cumhûriyet dönemi çağdaşlaşma hareketlerine dayalı olarak takvim de nasibini almış 1 Ocak 1926’da yeni saat ve takvim sistemi yürürlüğe girmiştir. Bu şekilde Batı’nın bütün kutlama günleri de bizde kutlanmaya başlamıştır.

​Millî kültür temelinde, o kültür mes’elesinin sâdece o millete mahsus olması esastır. Bugün Türklükle alâkası olmayan kavimlerin, berâber kutladıkları Nevrûz, bazı soruları akla getirir. Nitekim Komünizm Rusya’sında Orta Asya Türklerine Ramazân ve Kurban Bayramları kutlamaları yasaklanmışken, Nevrûz’un tâtil edilerek teşvik edilmesi çok manidardır!..

​Eski kavimlerin çoğunda kutsal dağ inancı vardır. Bâbil Kulesi, Mezopotamya’daki ziguratlar ve piramitler bu amaca yönelik yapılmıştır. Eski Türkler de, han soyluları dağ eteklerine gömerler, bu ölüleri “eşük” denen ipekten bir örtüye sararlardı.

​Türkler Müslümân olduktan sonra, mütevâzı bir şekilde, hâkim değil hâdim olarak bu dîne hizmet ettiler. Şandan çok şeref peşinde koştular. Çünkü “İslâm’dan başka şeref yoktur” diyen Efendimiz’e yürekten bağlandılar. Ehl-i sünnet i’tikâdının yılmaz bekçileri oldular.

Türklerin İslâmiyetle tanıştıktan sonra bir başkalaşım geçirdikleri ayniyle vâkîdir. Yâni Türkler Müslüman olduktan sonra yeni bir kültür ve medeniyet dâiresine girmişlerdir.

​Şanlı mâzîyi, bizi geri bıraktı diyerek suçlarlar ama hâlâ o ecdâdın bıraktığı kutsal vatan topraklarında barınır, o hârika mîmârinin ve Sinân’ın övgüsünü yaparlar ve yok saydıkları türbelerin mânevî ikliminde gezerler…

Osmanlı terbiyesiyle yetişmiş her münevver gibi Ziya Gökalp da başlangıçta dindardı. Onun fikir değiştirmesinin aslî faktörü Abdullah Cevdet’le tanışmasıdır. Gökalp, A. Cevdet’in fikirlerine uyarak Fransız pozitivizmi ile yüzleşmiştir.

İslâm öncesi Türklerdeki inanışa göre kağanlık istemekle alınan bir makam değildir; ‘kut’ kime verilmişse kağan o olur. Babanın önce büyük oğlu sonra küçük oğlu (tigin) özünde kut taşıdığı için kağan olabilirler. Tiginler olmazsa erkek yeğen “şad” unvanıyla yüksek rütbeli bir komutandır veyâ o da amcadan kut taşıdığı için kağan olma hakkına sâhiptir.

​Çok zekî olan Sultan Abdülhamid, merkezi Yıldız’da olan istihbârât servisini kurdu. O, plânlarını yapar ve uygulatacağı gün görevleri tevdî’ ederdi. Teşkîlât belli bürolara veya merkezlere değil, doğrudan saraya bağlıydı. Sultan, bu işlerde uzun yıllar Batı istihbârât birimlerinde çalışan Fransız Mösyö Bonin’i tercîh etmişti.

Ulu Hakan, seleflerinin gerçekleştirdiği yenilikleri muhâfaza ederken, bundan İslâm ümmetinin zarar görmemesi için de çok çalıştı. O, Batı’nın İslâm’ı etkisi altına almaya karşı olduğu gibi İslâm’ı da Avrupa’ya açıyordu. Buna mukabil onun Pan-İslâmizm’in muhtevâsı ve niyeti hiç araştırılmadan, Batılı akademisyenler tarafından bir Orta Çağ projesi gibi takdîm edilmiştir.

​Gençler aktif olmayı severler; onları faydalı işlere kanalize etmezseniz birileri onları kötü emellerine âlet eder. Abdülhamîd Han açtığı yüksek mekteplerle gençleri en hayırlı ve faydalı bir sâhaya sevk etmeye çalıştı; fakat heyhât ki onu kendi silâhıyla vurdular.

1299’da kurulan Osmanlı Devleti’nde de siyâsî öldürme olayları görülmüştür. Sultanlar, şehzâdeler, vezîrler ve paşalar öldürülmüştür. Bunlar makam hırsı mıydı, otorite devşirmek miydi yoksa âdetin işleyişi miydi?

İslâmiyet insanın her şeyine bir metot getirdi. Hiçbir şey insanın kendi başına ve istediği gibi yapamayacağı düzenin adıdır İslâmiyet… Savaş da barış da, antlaşmalar da, ganimetler de hep ilâhî emir çerçevesinde tatbîk edildi.

Târihin ilk cinâyeti, haset (kıskançlık) cinâyetidir. Hazret-i Âdem’in oğlu Kâbil, kardeşi Hâbil’i kıskançlık yüzünden katletmiştir. Dolayısıyla bu da tarihin ilk şehîd olma vak’asıdır.

O, her hâl ü kârda üstün bir Sahâbe ve Dört Halîfe sevgisiyle doludur. Namaz onun için ibâdetlerin en büyüğüdür ve “Bir Müslümân hep namazdaymışçasına Rabbinin huzûrunda ve mürâkabesinde olduğunu unutmamalıdır” der.

Osmanlı toplumunun Batı’ya döndürülmesinin kalkınmamız için kaçınılmaz olduğunu savunanlar, bütün büyük yaratılış sırlarını pozitivist filozofların “Kâinât kendi kendine oluştu” fikrine kapıldılar.

Osmanlının son devrinde Mustafa Reşîd Paşa’nın başlattığı -kendi ifâdesiyle- “medeniyet dîni” asırlardır toplumla barışık olan ibâdât ve muâmelât sistemini yıkıp, yeni bir hukuk, vatandaşlık ve inanç sistemini oturtmaya çalışıyordu.

Batı, kilise monarşisi ile istişarenin adını bile anmazken, İslâm devletleri danışmaya çok önem vermişlerdir. Şurası da bir gerçek ki, İlk ve Orta Çağlarda âdil yönetimli lider idareleri, karar alma ve uygulamada daha verimli olmuşlardır.

​“Düşmanımın düşmanı benim dostumdur…” Bu yüzden, masonu, siyonisti, Yahûdî’si, Ermeni’si, Taşnak’ı, katili, eşkıyâsı, sözde İslâmcısı, İslâm düşmanı, liberali, demokratı, Osmanlıcısı vb. gruplar şevk ve heyecanla koskoca devleti yıktılar.