Prof. Dr. Ramazan Ayvallı

Sevgili Peygamberimiz, bir hadîs-i şerîfte buyurdu ki: "Kadınlara, ancak asâlet ve şeref sâhibi kimseler değer verirler. Onları ancak kötü ve aşağılık kimseler hor görürler."

Eğer bütün dünyâdaki kadınlar, İslâm dîninin kendilerine verdiği kıymeti, rahatı, huzuru ve hürriyeti bilmiş olsalar, hemen Müslümân olurlar.

İnsanın bütün hayâtı aslında 4 safhadan ibârettir. Bu safhaların her birinde öncelik verilecek işler vardır. Her birinde, önce en mühim işleri yapmalıdır.

Allahü teâlâ, mükellef olan her insana düşünüp taşınacağı, öğüt alacağı ve hakkı kabul edebileceği kadar bir ömür vermiştir. Uzun ömür, hak yolda tüketilmiş ise hayırlıdır.

Eshâb-ı kirâmın hepsi de, doğru bir itikâda sâhip ve bidatten uzak idiler. Peygamber Efendimiz için, dîn-i İslâm için, cânlarını ve mâllarını fedâ edebilen insanlardı.

Her binânın bir temeli vardır. İslâmın temeli de güzel ahlâktır. Eğer bütün insanlar, İslâm ahlâkı üzere yaşasalar, dünyâda ne savaş, ne şiddet, ne zulüm, ne hîle, ne de kötülük kalır.

Cemiyetteki insanlar arasında fitne çıkarıldığı zaman, millî ve manevî bütünlük ortadan kalkar. Bunun neticesinde de insanlar kamplara bölünürler...

Cemiyetlerde arzulanan, toplumlarda istenen şey, “Barış” ve “Huzur”dur. İstisnâsız bütün insanlar mutlu olmak isterler, mesut ve bahtiyâr bir hayat yaşamak isterler...

Irkçılık, hiçbir yönden savunulamayacak durumda olan, insan şeref ve haysiyetine kasteden; medenî milletlerin kabul edemeyeceği, çağ dışı bozuk bir felsefeden ibârettir.

Irkçılık, kapitalist sistemin yardımları ile renk farklılığı veya üstün soy gibi düşünce satıhlarını aşarak, mâlî yönden de insanları sınıflaştırma yoluna gitmiştir.

Kur’ân-ı kerîmde; insanların milletlere ve kabîlelere ayrılmalarının, nizam ve intizam içinde rahat yaşamaları için faydalı olduğu bildirilmiştir.

Kur’ân-ı kerîmde, bütün insanlar ve bunların mensup oldukları ırkların Hazret-i Âdem babamız ile Hazret-i Havvâ annemizden meydâna geldikleri bildirilmektedir.

Mükâbere "Hakkı, doğruyu işitince, kabul etmemek, inat etmek, kendini büyük görmek" tekebbür ise "Kibir sâhibi olma, büyüklenme, kibirlenme, kendini büyük gösterme" demektir.

Kibir "Kendisini başkasından üstün görme" hâlidir. "Tekebbür", "mükâbere", "azamet" ve "kibriyâ" gibi terimler de bu konuyla yakından alâkalıdır.

Müslümân; kâmil yanî mükemmel bir insan olmalıdır. “Mükemmel insan nasıl olur?” sorusuna âlimler, mükemmel insanın bazı vasıflarını sayarak cevap vermişlerdir.

"Tevâzu, dünya rütbelerinde kendinden aşağı olanlara büyüklük göstermemektir. Çünkü eline geçenler, Allahü teâlânın lütfu ve ihsânıdır. Kendi elinde bir şey yoktur."

Hakîkî ilim, insanı önce kendini bilmeye, sonra da Rabbini bilmeye götürür. İlmi arttıkça tevâzuu artmayan, kibir ve gurûra kapılanlara, aslında âlim denmez.

Malûm olduğu üzere, insanlar, cemiyet hâlinde yaşamaya mecbûrdurlar. Eğer toplu hâlde yaşayan insanlar arasında iyi geçim varsa, orada huzûr ve râhat yaşama imkânı olur. Bu takdîrde insanlar, birbirlerinin hukûkuna saygı duyarak yaşarlar.

İmâm-ı Rabbânî müceddid-i elf-i sânî Ahmed Fârûkî Serhendî hazretleri buyurdu ki: "Vakit keskin bir kılıç gibidir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır."

Allahü teâlânın bizlere ihsân buyurduğu sonsuz nimetlerine şükretmeli, bunları yerli yerinde kullanmalı, O’nun dînine hizmet ve kullarına yardım etmeliyiz.