Prof. Dr. Ramazan Ayvallı

Resûl aleyhisselâm, yanına Zeyd bin Hârise'yi de alarak Tâif'e gitti ve oradaki insanlara bir ay nasîhat eyledi. Ancak, onlardan hiç kimse îmânla şereflenemedi!..

Muhammed aleyhisselâm?a Peygamberliği bildirildikten sonra gelip geçen herkes ve ileride gelecek olan bütün insanlar, hadd-i zâtında onun ümmeti olmaktadırlar...

Peygamberlerin hepsi, insanları dünyada ve âhirette kurtuluşa davet etmiş, sırât-ı müstakîmi/doğru olan yolu, bıkmadan, usanmadan ve yılmadan anlatmışlardır...

İnsan, ihtiyaçlarını temîn etmek, huzur içerisinde yaşayabilmek, manen ve maddeten yükselebilmek için her şeyden önce bilmek, tanımak ve anlamak zorundadır...

"İnsanların arasına karışan, onların ezâ ve cefâsına katlanan mümin, insanların arasına girmeyen ve onların baskılarına katlanmayan müminden daha fazîletlidir."

Büyük velî Zünnûn-i Mısrî (rahmetullahi aleyh): "Recep ayı tohum ekme, Şa'bân ayı sulama, Ramazân ayı ise hasâd ayıdır" buyurmuştur...

Halkımız arasında "Üç Aylar" diye anılan "Recebü'l-ferd", "Şa'bânü'l-muazzam" ve "Ramazânü'l-mübârek" aylarının, İslâm dîninde özel yerleri vardır.

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Ümmetimden bir tâife, mansûr ve muzaffer olmakta kıyâmete kadar devam eder. Onları yardımsız bırakanların, kendilerine bir zararı olmaz."

Yüce Rabbimiz, bizlere, her gün ve gecede kıldığımız 5 vakit namazda, "sırât-ı müstekîm" üzere bulunmamız için duâ etmemizi emir buyurmaktadır...

İyi insanların hayatları öğrenildikçe, iyilerin adedi artacaktır. Geçmişini, büyüklerini tanıyamayan çocuklar, gençler ve yaşları ilerlemiş insanlar, büyüklüklere talip olamazlar...

Büyük muhaddis İmâm-ı Beyhekî buyurdu ki: "Müslümânlar bozulduğu zaman, önceki âlimlerin doğru yoluna sarılmalısın! Bir kişi kalsan bile, o yoldan ayrılmamalısın."

Osmanlı cihân hâkimiyeti ve dünyâ nizâmı ideâli, şüphesiz millî şuûr ve uyanış yanında, asıl kaynağını İslâm dîni ve onun cihâd rûhundan alıyordu...

Osmanlıyı gayr-i müslim de medhetmiştir. Fransız tarihçi Grengur der ki: "Bu yeni İmparatorluğun teessüsü, beşer târihinin en büyük ve en hayrete değer vakalarından biridir."

Geçenlerde bir televizyon programında "Osmanlı Devleti" tartışılıyordu. Bir profesör, şerefli ecdâdımıza o kadar galiz bir dil uzattı ki, onun nâmına çok üzüldüm!..

Osmanlı Medeniyeti, öyle cömert bir medeniyettir ki, bugün Müslümânların elinde olmayan şehirlerde bile, gayr-i müslimlerin yaptıkları olanca tahrîbâta rağmen, hâlâ ayaktadır.

Nimetlerden herhangi biri noksân olursa, feverân etmemek gerekir. Zîrâ hayat ve ölümün yaratılmasında imtihân maksadı vardır. Bu dünya bir imtihan yeridir...

Herhangi bir Müslümân, gerek mala, gerek cana isâbet eden musîbetler karşısında sabreder, söz ve davranışlarıyla isyâna dalmazsa, onun günâhları bağışlanır...

Resûlullah Efendimizin yanına bir köylü geldi. "Deveni ne yaptın?" buyurdu. "Allah'a tevekkül edip, kendi hâline bıraktım!" deyince "Önce deveni bağla ve sonra tevekkül et" buyurdular.

Tevekkülün esâsı; gerekli sebeplere başvurduktan sonra, insanlardan bir şey beklememek, sebeplere güvenmemek, her şeyi yalnız Allahü teâlâdan beklemektir.

Şiddet, zulüm, işkence kim tarafından yapılırsa yapılsın ve kime karşı olursa olsun, tasvip edilemez, hoş görülemez, görmezden gelinemez...