Ragıp Karadayı

Nereden, nasıl başlayacağını bir türlü beceremedi. Ezildi, büzüldü, sıkıldı, ter üzerine ter döktü...

​Bir grup tuğlu, sorguçlu, miğferli muharip tıfıl, itişe kakışa savaşçılık oynuyordu.

​Günler geçip gitse de onların hasreti, üzüntü ve kederi bitmek bilmiyordu.

​Haneleri gece gündüz boş durmayan bu dostlar, gelenleri de vakarla kabul ediyorlardı.

​Matlube Ana, Doğan Bey’in yedek atına binmiş, sancağın dalgalandığı tepeye kadar çıkmıştı.

Kaç gündür Sarıkız çok durgun, Meryem ise hüngür hüngür ağlıyordu...

Konu baş belâsı hâdiselerden açılınca Sultan’ın kısa süren huzuru hepten kaçmıştı...

Emîr Sultan hazretleri, etrafına bakarken uzak bir köşede Sultan’ı fark etti...

Süleyman Çelebi, fazla bir şey demeden gölge gibi kayıverdi kapı aralığından.

​Süleyman Çelebi, fazla bir şey demeden gölge gibi kayıverdi kapı aralığından.

Bursa kaç gündür ilân edilmemiş bir yas içindeydi âdeta... Yediden yetmişine herkes üzgün, tedirgin ve şaşkındı.

​Yedekleriyle birlikte atlar yüklenmiş, arkadaşları Doğan Bey’i bekliyordu.

“Çobansız nasıl sürü olmazsa, âdil padişahsız halk da olmuyor, olamaz da ağam!”

Kaç gündür gözlerini ne zaman kapasa hemen hemen aynı rüyayı görüyordu.

Uçurumların çevrelediği koca göl, dipsiz bir kuyu gibi başını döndürdü. Düşe kalka kıyısından geçti.

Gülşah, ne yaptıysa beceremedi. Her tarafını kaplayan acılar, ağrılar içinde kıvrandı...

​Tecrübeli akıncı, tarifsiz acılar içinde işkence çekiyor, bir çare bulmak için kıvranıyordu.

Zifirî karanlığı yara yara Süleyman Çelebi önde, Çekirge Ali arkada, konağa geldiler.

“Bir iki emanet kızı koruyamayan beyler, paşalar koca bir devleti nasıl idare eder?”

“Gelinim Gülşah, arkadaşları Meryem ve Sarıkız Hanımlar yok ortalıkta Sultanım!”