Ragıp Karadayı

Uzun ve inanılmaz hikâyesini hasretle, sanki yeniden yaşıyormuşçasına anlattı Canali...

“Kışın bembeyaz karlar, yazın yeşillikler diyarı Erzurum’da doğmuşum..."

Tebriz’in sarp ufuklarına bakan koca Kızılhan’ın çevresi, kardan pamuk ormanı gibiydi.

Deminden beri yalnız dinlemekle yetinen Meryem ve Sarıkız perperişan olmuştu.

Abdestini aldı. Huşuyla namazını kıldı. Tespihlerini çekerken arkadaşları da çıkageldi.

"Timur Han’ı ölü veya diri olarak getirmeye ant içen Doğan Bey, kaybolmuştur!.."

Kızıl testiyi kafasına dikti lıkır lıkır. Susuzluğu geçince sedire uzandı Gülşah...

“Hayırlı geceler, tatlı rüyalar güzelim…” dedi uyuyan arkadaşına. Gülümsedi Sarıkız.

Yiğitler yiğidi Doğan Bey, gözlerini açar açmaz karşısında Serçetutan’ı gördü.

Uzaklardan arkadaşının sesini duyan Dağtartan nefes nefese çıkageldi.

“Yabancı biri! Kimdir, neyin nesidir? Bilen yok! Niye üzülecekmişim ki?"

​"Ne yapabilirim ki ben? Pis Osmanlı! Başımın belâsı nerelere gittin?”

​O, Gelibolu’ya salla ilk geçen ve orada şehit düşen akıncı bir beyin tek oğluydu…

​“Gözümün nuru efendim yetiş imdadıma! Bir âli çıkış kapısı göster bana!.."

"Dünyada, niçin riyakârların, sahtekârların, ikiyüzlülerin hesapları tam görülemiyor?”

Yürüdü… Yürüdü… Ağlamak istedi, beceremedi. Kalbi de beyni de taş kesilmişti.

Uykusuz gözleri yuvasından fırlamış gibiydi. Gülşah bu hâliyle görseydi mutlaka korkardı.

Lime lime olmuş, kırım kırım kırılmış kalbinin daha başka şeylere dayanacak hâli yoktu.

Geri geri bakarak merdivenlerden uçarcasına koşup kayboldu genç köle Türk çocuğu.

​“Eksiğim, gediğim, görülecek bir işim çıkarsa seni tercih edeceğim genç arkadaşım…”