Ragıp Karadayı

İyice meraklanmıştı Doğan Bey. Genç, hem her şeyi öğrenmek istiyor, hem de ezikti.

Ayak seslerine kulak kabarttı. Gelen, bu yolda ilk tanıştığı Serçetutan’dı.

​Memleketi ve sevdiklerinden uzak bu gurbette kim bilir ne tuzaklar bekliyordu onu?

​Altın yaldızlı el yazması Mushaf-ı şerif de olmasaydı çok daha sıkıcı olacaktı hayatı.

Nilüfer çayının hazin şırıltısını dinleyerek yürüyorlardı iki arkadaş.

​Çakır Vezir; ‘yanlış mı yaptım?’ diye telâşla avânesinin yüzüne baktı.

​"O, en neşeli zamanında bile yarınını düşünürdü. Dolayısıyla hep temkinliydi..."

​Taş duvarlardan sarı, kırmızı kurumuş yaprakların sarktığı bahçe boyunca yürümeye başladı...

“Serin olsa da biraz dolaşmak, hava almak istemişti canım. Çok bunaldım Beyim…”

Adamın; Erkara ve Üryan Beyler’in hareketinden sinirleri bozuluyordu her nedense.

​Yanına “birlikte çalış” diye getirilen bu acayip insanla neyi, nasıl konuşacaktı?

Nihâyet Doğan Beyin irtibat kuracağı son adama da ulaştılar.

​Doğan Bey "Lâ havle" çekerek yutkundu… Acı acı gülümsemekle yetindi.

“Hiddetlenme Beyzadem! Bir daha bu konuyu açmayacağım! Söz!..”

​Kulaklarına inanamadı Doğan Bey. “Neler söylüyor?” diyerek yutkundu.

Göz göze geldiklerinde başıyla selâm verir gibi bir hareket yaptı. Ona hoş görünmek istiyordu.

​"Fazla teferruata girmeyeceğim. Size yardım edecek Erkara Bey!"

​Yemek boyunca Kara Yusuf ile Çakır Vezir durmadan konuştular.

​Çakır Vezir, Bursa’yı, idare edenleri ve edilenleri çok iyi tanımış, komşularıyla da ahbap olmuştu.

Kara Yusuf’a hiç de alışık olmadığı şekilde bu kadar sorgulanmak dokunmuştu.