Ragıp Karadayı

“Kapımız açık yiğidim” diyen ihtiyarla eve doğru yürümeye başladı Doğan bey...

Boğa Hasan sağ yoldan, Atmaca Nuri soldan, Doğan Bey de ortadan gitmek üzere atlarına bindiler.

"Doğan Bey’imize bir şey olursa dava yarı kalır diye endişelenirim Bey'im…”

“Ne olur, ne olmaz yankesici, yol kesicilere fazla görünmeden, sıvışmaya bakalım…”

"Hayvanlarımız otlarken bizler de abdestlerimizi tazeler, namazlarımızı kılarız."

​Gök gürültüsü gibi patlayan kahkaha, birdenbire yerini kıs kıs gülmeye bırakıverdi.

"Hangi birini sayayım bilmem ki? Ağzı dualı analar, pirifâni dedeler, eli tespihli nineler..."

“Büyüklerim güvendi ve dahi yanık yüreklerle dualar ettiler ihlâsla..."

​Gülşah ve ahretlikleri gelişmelere lakayt kalamazlardı şüphesiz.

Yeşilin yerini turuncuya bıraktığı payitahtın temiz sokakları bugün çok farklıydı...

Doğan Bey, Atmaca Nuri ile Boğa Hasan’ı karşısında görünce pek de şaşırmadı.

​Bu, öyle bir görevdi ki “gidip dönmemek, gelip bulamamak” vardı neticesinde.

​Gülşah eliyle Doğan Bey'in ağzını tutarak fazla konuşmasına fırsat vermeden sözünü kesti.

​“Hey koçum benim… Yine yol göründü küheylanım... Mübarek olsun...”

​Timur Han, asrın Firavun’u, Nemrut’u değilse ya neydi? Daha çirkin şeyler de söylüyorlardı...

“O hâlde bizden oraya gidecek serdengeçtinin çok cesur olması lâzım!.."

“Hülâsa, gözü kara, bileği güçlü, korkusuz bir yiğit lâzım beyler, paşalar…”

Huzuru kaçan Sultan, elini şakağına koyarak ileri geri yürüdü bir müddet.

Yıldırım Han, insan ne kadar hissi olsa, duygusal davransa da bu yorgun misafirini mühimsedi.

“Gayet mühim, fevkalâde önemli ve özel şeylermiş anlatacakları Devletlû Sultanım.”