Ragıp Karadayı

“Gayet mühim, fevkalâde önemli ve özel şeylermiş anlatacakları Devletlû Sultanım.”

“Sessiz, sakin uykumuzun gelmesini beklerken ne güzel ettiniz de geldiniz canlarım…"

Gülşah’ı kolundan çekip, kapıya doğru yöneldi. Merdivenlerden güle oynaya indiler...

Doğan Bey: “Demek baba oluyorum ha! Demek şimdiye kadar gizledin ha!..”

​ Gülşah, ilk defa açıklayacağı bir mühim haberi, kaç gündür kafasında kuruyordu.

“Avlarımızı dergâha götürelim. Sesi güzel, kıraati mükemmel genç bir hâfız gelmiş..."

​Çekirge Ali, Doğan Bey’i şaşırtarak beklemediği yönden ters takla atıp, önüne düşüverdi.

​O, Beyazıt Paşa’nın damadı ve Gülşah Hanım’ın sevgili kocası yiğitler yiğidi Doğan Bey'di…

​Mevlid-i şerif, binlerce insanın ağzından aynı heyecan, aynı aşk ve inançla tekrar ediliyordu...

​Maria’nın etrafına toplanmışlar merakla, sevgiyle hizmet ediyor, anlattıklarını dinliyorlardı.

Amcası Süleyman Çelebi’yle medreseye gidip gelişini daha dün gibi hatırladı...

​Erkara şaşkındı! İşte şimdi de Mevlid-i şerif nağmeleri aklını başından alıyordu.

​"Adamlar, her kılık ve kıyafette, ellerini, kollarını sallayarak içimizde dolaşmışlar."

Nikâhlısını hemen yanı başında görünce, elinde olmadan "Doğan Bey!" diye haykırdı.

Analar evlatlarına, bacılar kardeşlerine, çocuklar abilerine koştu, hasretle kucaklaştılar.

"Hay Allah iyiliğini versin Dilara. Maria Hasan Bey kardeşimizle nikâhlanmış!"

Güzel memleketi adına, Türk toplumunun istikbali adına. Allahü teâlâya hamd etti.

Vadi boyunca uzanan, iki tarafı, asırlık at kestaneleriyle sıralanan yol tenhaydı.

Yağmur, çamur olmasa da kalın giysiler içinde üşümemeye çalışıyorlardı...

Her yokuşun bir inişi, her gecenin gündüzü olduğu gibi, ebediyen ızdırap da yoktu...