Ragıp Karadayı

Yıldırım Han, sevindirici haberle derin bir nefes almış, rahatlamıştı.

​Kocasını uğurlayıp, geri dönen Hüsnâ Ana, kızını gamlı, kederli görünce telaşlanmıştı!..

Kapının yanı başında duran Gülşah, hiç lafa karışmadı. Yalnız dinledi.

Süleyman Çelebi, yazabilmek için her sebebe yapışmış, bilhassa çok eser okumuştu.

"Benim üzüntüm çok. Sebep, siz civanmert yiğitler değil... Ah! Ah! Zavallı babam!"

Bütün gözler şatonun tepesinde kuş gibi görünen üç, beş insanın hareketlerine çevrilmişti.

Halk sabahtan beri yiyip içiyordu. Sarhoş olmayan kalmamıştı. Neredeyse ayakta duracak hâlleri yoktu.

Uzak köy, kasaba ve şehirlerden gelen çoluk, çocuklu aileler, şimdiden vâdiyi doldurmuştu...

Maria, merdivenleri ayaklarını sürüterek yavaşça çıktı. Şövalyelerin yattığı odaların dibinden geçti.

Konuşmaları duyan Doğan Bey, namaz kıldığından biraz geç kalmıştı. Koşarak Maria’nın yanına geldi.

Sevgili Peygamberimizin muhabbetiyle yanmış, kavrulmuştu Çelebi. Gözü başka bir şey görmüyordu...

"Rüyada âlemlerin efendisi sevgili Peygamberimizi görmek ne büyük saadettir..."

​Matlube Hanım, teheccüd namazından sonra duasını tamamladı ve sedirin dibine çöktü...

​"Onlar cibilliyetlerinin gereğini yapıyor. Biz de bize yakışanı ve dahi üzerimize düşeni yapacağız."

Üzerine hamle yapacakken Erkara, Aşır ve Palabıyık’ın kılıç tutan bileklerine aynı anda üç ok saplandı.

"Ah Gülşah kızım, sana talip Erkara gibi bir beyzade varken. Sen illa da Doğan Bey der durursun!.."

"Çelebi cünun illetine yakalanmış derler Matlube Hanım. Vah vah! Size de Cenâb-ı Allah sabırlar versin."

Bir Doğan’ı seferdeydi. Bir de Çelebi’si, o Çelebi değildi. “Hey gidi günler hey!” dedi...

Süleyman Çelebi, kibar, asil bir hanımefendi olan hayat arkadaşını üzmekten çok korkuyordu...

Gönüller Sultanı gülerek ona doğru geliyordu. Ayağa kalkmak istedi, kalkamadı...