Ragıp Karadayı

Gönüller Sultanı gülerek ona doğru geliyordu. Ayağa kalkmak istedi, kalkamadı...

Hayatını borçlu olduğu bu yiğit delikanlı, kahpe bir tuzağa kurban gidiyordu.

Zindan kapısının açılmasını beklerken tanıdık bir sima gördü Maria. Bu, Üryan Eşkıya idi!..

"Efendimiz! O canavarı derhal vakit kaybetmeden o ölüm çukurundan çıkarın!.."

O güzel insan olmasaydı kendi de olmayacaktı. Karşılığında ise hiçbir şey beklememişti.

"Yüksek emrinizin gereği yapıldı şövalyem. Uyumuyor ama baygın efendim."

“Gülşah’ı Doğan’a yâr etmedim! Eğer Atmaca’ya bırakırsam, bana da Erkara demesinler”

Köşkün arka kısmındaki küçük meyveliğe vahşi bir sessizlik hâkimdi.

Derin derin nefes alıp verdi. Bulunduğu yerde döndü, kıvranıp durdu. Ter içinde kalmıştı Çelebi...

"Endişe edecek olan ben değil sensin!.. Başaramazsan ölürsün demiştim!.. Ben sözümün eriyimdir!.."

"Doğan Bey'i, en tiz zamanda esir olduğu zindandan çıkarmaktır vazifen!"

İki at, birbirinden habersiz, beyaz iki katlı şirin bir binanın farklı köşelerde duruyordu...

Ağır adımlarla ve oldukça üzgün, bitik bir şekilde, evlerine doğru yöneldi genç kız...

Kızlar, Hüsnâ Ana’yı da alarak, hep birlikte Matlube Hanım’a gitmeye karar verdiler.

Kızlar birbirlerine bakıştı. “Ne yapalım?” mânâsında. Sonra da kapıya doğru yürüdüler.

Sisler içinde, yağmur altında ilerleyen iki canlı vardı. Çekirge Ali ve yağız atı...

"Onları şimdilik öldürmedim amma, ölümden daha beter edeceğim. Acı üstüne acı çekecekler!"

Çekirge Ali, yıldırımla vurulmuş gibi, at koşturuyordu dağdan, tepeden...

Doğan’ın sırtüstü yattığı yerde ayaklarını, ellerini demir zincirlerle bağladılar!..

Etrafı gözetleyen Erkara, şüphelendiği kişiler arasından Doğan Bey’i tanımıştı!