Ragıp Karadayı

Erkara, Gülşah’ı elde etmek için her yolu mubah sayıyordu. Onun nikâhlı olmasını umursamıyordu!

Kızlar ağaçlar arasında Gülşah’ı arayıp duruyor, fazla da ileri gidemiyorlardı.

Kızlar, köşkten hasır, kilim ne bulduysa getirip ağaçların gölgelediği geniş boşluğa serdi...

"Pişmanlık Allahü teâlânın kulları için verdiği en önemli hususlardan biri..."

Bu, yabancı birisi değildi. Tanıdık bir sima, hem de çok yakın tanıdığı Doğan’dı!..

Aklı başına gelince; bileği kadar, yüreği de dolu bir Osmanlıyla karşı, karşıya olduğunu anladı.

Doğan Bey, kendi âlemine dalmış ilerlerken “Dur!” diye bir emirle irkildi!..

Hancı, kendisine laf atıldığına aldırmadan Doğan Bey’in ardı sıra baktı bir müddet daha.

Hancının dizginlerini tuttuğu atını görünce, iç âleminden kopup neşelendi.

Doğan Bey, bu sevgi ve saygı gördüğü ailenin biricik kızını kırmak istemiyordu...

Usulca aralanan kapının ağzında hancının kızı göründü. Elinde ayran testisi vardı...

Matlube Hanım, pek genç yaşta Süleyman Çelebi’yle evlenmiş, mümtaz bir hanımcağızdı.

​Palabıyık, Erkara’ya, vaiz efendilerle nasıl tanıştığını, nasıl samimiyet kurduğunu sordu!

​Kara kıllı ellerini, yumruk yemiş gibi eğilmiş, bükülmüş burnuna götürdü, gıdıklar gibi kaşıdı.

Sarıkız, bulunduğu yerden Doğan Bey’i rahat bir şekilde görebiliyordu.

​Hancı, misafiri için evinin en gösterişli yerinde nefis bir kahvaltı sofrası hazırlatmıştı kızına.

"Buranın sahibi benim. Müşterilerimin emniyetini, rahatını sağlamak da bana ait.."

Hancı, boş lakırtılardan hoşlanmayan genç Osmanlının telaşından dolayı meraklanmıştı.

“Doğan Beyim, yiğit akıncım, bilirim yorgunsun fakat iş de çok mühim. Hadi göreyim sizi..."

​"Perişan edersin kendini. Ne uyursun, ne bir lokma yersin… Biraz istirahat etsen efendi…"