Ragıp Karadayı

​Gülşah, heyecanını yenmeğe çalışarak oldukça edepli ve fısıltılı olarak cevap verdi.

​"Ben, iyilerin yanında yer almamı, kötülere meydanı boş bırakmamamı da öğrendim!.."

​Palabıyık, Erkara’nın, Doğan Bey hakkındaki acımasız tutumuna hayret etti!..

“Ah onun imkânları bende olsaydı. Neler yapmazdım?” diye geçirdi içinden Palabıyık.

"Doğan Bey kardeşimizin mektubunu bana okuduktan sonra uykularım kaçtı!.."

Dürdane "Dilenci kılıklı adam burada sır oldu, uçtu sanki" dedi arkadaşlarına...

Önde Erkara, arkada Aşır ve birkaç hizmetçi sepet sepet meyve ve hediyelerle içeri girdi...

​Doğan lafını eğmeden, bükmeden içinden geldiği gibi söylemeyi severdi.

​Süleyman Çelebi, gece geç saatler olmasına rağmen uyuyamamıştı.

​"İnanıyorum ki, ilmin, irfanın önünde erimeyen kuvvet, parçalanmayan kılıç yoktur."

​Yemekler yenmiş, şerbetler içilmiş, akşam namazı cemaatle kılınmıştı.

Birden dışarıdan tüccarlardan birinin kahkahası duyuldu. Hep birlikte kapıya baktılar.

Sadık hizmetçi, duyduğu sesten cesaret alarak bu sahte dilenciyi odaya aldı.

​Doğan Bey, pencereyi açtı. Serin bir rüzgâr okşar gibi vücudunu sardı...

​"Hele bakın şu densizlerin yaptıklarına. Yıldırım Han’ı gafil belliyorlar akıllarınca!"

​"Osmanlı topraklarında zaman zaman benzeri fitne teşebbüslerinin olması tabiidir..."

​Doğan Bey, bu kadar bilge kişinin arasında bulunmaktan bütün bütün büzülmüştü.

​Doğan bey “Memleketi sahipsiz mi sanıyor bu kefereler?!” diyerek yürüdü…

Doğan Bey, sevdiği kızla nişanlanmıştı ancak, onu içten içe kemiren bir şey vardı!..

Herkes erkenden kalkmış, temizlenmiş, giyinmiş, kuşanmış birilerini bekliyordu.