Ragıp Karadayı

Biraz çevreyi seyrettiler. Güney’den Kızlardüzü’ne, oradan ta Pertivan’a kadar her taraf yemyeşildi...

​Ana oğul arasındaki sohbet Lütfü Hocaya ilaç gibi gelmiş, düşüncelerinden uzaklaşmıştı...

Sohbetin tılsımlı cazibesine kapılan Lütfü Hocayı, muavinin ikaz etmesi uyandırdı: "Hadi hocam herkes seni bekliyor!.."

​Her baktığı yerde hep onu arıyordu; “Belki bir daha rastlarım” diye, yine aynı cami-i şerifin aynı kapısının önüne geldi.

​"Hiç masum havalarına bürünme! Utanmıyor musun kaç gündür otel köşelerinde sondayla dolaşıyorsun! Allahtan kork!"

​Erzurum, bazen bütün ümitlerin kendisinde toplandığı son sığınağımız olur, bazen bir kartal yuvası gibi erişilmesi imkânsız yükselir kalbimizde.

​"Birden karşımıza çıktılar. Takkemi çıkartacak vakit bulamadım. Yoksa adamın karşısına öyle çıkmak istemezdim elbette!"

Başındaki beyaz takkeyi çıkarıp cebine koymak istediyse de elinden aldığı gibi yere attı. Atını üzerinden tepindirdi!..

Hanımına döndü ve “Seni anlıyorum Hayriye’m…” deyip gözlerinin yaşını sildi elleriyle.

​Nereden aklına geldiyse; “Kafam ceviz kadar ama içinde sandıklara sığmayacak düşüncelerim var” dedi...

​"Hocam rengin değişiyor sık sık, bazen kızarıp bazen bozarıyor! Bir sıkıntın mı var?"

"Hocam; bunca senedir gezer tozarım; bu köyde doğdum, büyüdüm, bu tepelere çıkmadım hiç, biliyor musun?"

​O gün müfettiş ağır konuşmuştu; söylediklerinde zerre kadar haklılık payı yoktu. Zaten öyle olsaydı Lütfü Hoca üzülmezdi.

​Neşeyle eve gittiğimde annemin, babamın çok üzgün olduğunu gördüm. Neler olup bittiğini pek merak ediyordum!

"Babamla birlikte İd’in kurtuluşuna gitmiştik. Güreş vardı. Bardız’lı Nizam pehlivan, Cücürüs’lü Abbas pehlivan gelmişti."

​Uzun kış günlerini geride bırakmıştık. Hasretle beklediğimiz baharla birlikte bizler de keyifleniyorduk.

​"Bu çocukların hiçbirinin nüfus cüzdanı yok, kendileri de doğum günlerini, aylarını senelerini bilmiyorlar…"

Köy çocukları muallimlere karşı son derece itaatkârdı. O ise daha aşırı… Hem utangaç, hem de onu okutan muallim karşısındaydı…

"Hocam, pehlivanlık yaptığını duymuştuk. “Güreşelim” demiyoruz, ama bir kol taşı atmadan da bırakmayız."

Burada havalar kapanmaya görsün; ne dışarılardan giden gelen olurdu, ne de arayan soran...