Ragıp Karadayı

​"İnsan çalışmadan, alın teri dökmeden onun bunun malını habersiz, rızaları olmadan alamaz!.."

​Hasan dede, pek hislenmiş, pek etkilenmiş olmalı ki başka şeyler de öğrenme isteği, arzusu oldukça kuvvetlendi.

​Bu merhamet, şefkat, cömertlik timsali çocuk, candan bir akraba, kırk yıllık dost gibiydi...

​"Çok rahatladım efendim. Emaneti yerine ulaştırdım ya, gönlüm ferah, kalbim huzur doldu…"

​"Hay Allah iyiliğini versin, ben de onu arayıp duruyordum! Allahü teâlâ razı olsun evlat!"

​Kısa bir sessizlik oldu. Koridorun diğer ucunda bir çift ayak sesi, gittikçe yaklaşıyordu. Gözler o tarafa çevrildi.

“Koca Hasan Efendi, anlaşılan umduğumdan da fazla temkinlisin. Seneler sana bunu kazandırmış olmalı!”

Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyordu Hasan dede. Sadece kendi kendine söyleniyordu...

Yalnızlık, soğuk, hasta kardeşi, gözü yaşlı anası, ihtiyar kazazede ve elinde para dolu cüzdan…

Cüzdanın gözlerini de karıştırdı. Hüviyet, çeşitli banka kartları, değişik adreslerin yazılı olduğu kartvizitler vardı.

​Şu büyük şehirde yalnız başına kalmış küçük bir çocuğun çaresizliği yürek yakıyordu.

Kar yağışına aldırmıyordu... İçten içe kanayan yarasına taş basarak çaresiz hastane bahçesinden çıktı.

​"Verilmiş sadakanız varmış yeğen! Büyük bir tehlike atlatmışsınız! Acil işim var, gitmem lâzım..."

Yaralı ihtiyara acıyordu, yüzündeki çamuru silip temizlemek istiyordu ama buna cesareti yoktu...

​Küçük Ali, şok geçiriyordu. Gözleri nemli, kalbi acı keder dolu, belini büken ağır hisler...

​Uzaktan paltosuna bürünmüş gelen karaltıyı görünce babası aklına geldi. Kulaklarında hâlâ o müşfik sesi yankılanıyordu.

​Oldukça dik durmaya çalışıyordu. Ezik, boynu bükük görünmekten hazzetmiyordu Ali...

​Birkaç gün evvel yağan karın ötede beride bıraktığı kirli buzlar, akan suların üstünde can çekişiyor gibiydi...

​Ne yapsa, etse o düşüncelerden kopamıyordu. Ömer ise o eski duvar saatini anlama gayretindeydi...

​Küçük Ali ile Ömer, hissettirmeden, karşılıklı göz kırpıştırarak birbirlerini selâmladılar.