Ragıp Karadayı

​ Merasim alanı oldukça kalabalıktı. Çocuklar, askerler, halk grup grup yerini almıştı.

Ali, işlerini nasıl da çabuk bitirip gelmişti. Ana oğul birlikte müdürün odasına çıktılar...

​"Evladım Elif iyi bir kız. Nasıl olsa bir gün o da anlayacak babanın nasıl bir kahraman olduğunu..."

​ Abdullah Dede, büyük bir meydan muharebesi kazanmış gibi keyfi yerinde gülücükler dağıtıyordu etrafa...

​"Ee dede sonra ne oldu? Osman Bedredddin, Nene Hatun hakikaten şehit oldular mı?"

Kafası allak bullak otururken birden önündeki mezarların yeşil, mavi, sarı nurlarla tutuştuğunu gördü!

​"Nene Hatun, birkaç gazi kadınla dışarıda kaldı. Şehit olanları saydılar. Bunlar tam bin kahramandı..."

​Nene Hatun, burnundan derin, derin soluyarak düşman askerine doğru ilerler. Çılgına dönmüştür.

"Ağlayacak yerde gülümsüyor olacak şey mi? Nene Hatun, Kocasından daha cesur sanki dedeciğim."

"Analar, bacılar Hafız Efendinin söylediklerini duyduk! Daha ne duruyoruz? Urus'un üstüne hücum edelim!.."

​"Analar, bacılar, evlatlar, dadaşlar, gaziler, yiğitler, silah arkadaşlarım sözlerime kulak verin!.."

​"Saklamak için Müslümanlar gibi giyinmişler. Elbiseler, başlıkları ve çizmeleri sağlam..."

"Bu Ermenilerin yaptıkları aklıma gelince elimde olmadan boğazım düğümlenir. Çok fena çook!.."

"Nene Hatun, biricik evladını şefkatle bağrına bastı, sevdi, öptü, kokladı. Doyuncaya kadar emzirdi..."

"Genç Hatun gelinin evinde derin sessizlik vardı. Bütün aile mışıl mışıl derin uykuya dalmıştı..."

​"Az daha unutuyordum Elif’cik! Erzurum’da iki mühim isim var ki bunlara herkes 'deli' derdi."

​"Şartların bizim açımızdan çok kötü olduğunu söylemek istemiş Paşamız..."

"Dedeciğim, İstanbul’da Erzurumlu olduğumu bilenler bana da hep “Dadaş kızı” diyorlar…"

Osmanlıyı, çoktan kendi aralarında taksim etmişler akıllarınca, yani paylaşmışlar da kimsenin haberi yok.

Abdullah Dede’nin; Elif’in ve diğer aile fertlerinin evlerinde aynı koşuşturmalara ilaveten bir başka heyecan daha vardı.