Ragıp Karadayı

Abdullah öğretmen: “Evet simit ve yanında çay isterdim, hem de köy simidi...”

"Ne güzel insanlar yaşamış, ne kıymetli miras bırakıp göçmüşler bu fâni dünyadan..."

"Şunu da söyleyeyim ki: Güzel sözler sıcak demir gibidir; vaktinde söylenmezse soğur, taş olur.”

"Fırının bir köşesinde daima fokurdayan bir çaydanlığımız var zaten. Bize düşen; bir bardağa boşaltmak."

Yanı başında durmadan bir şeyler okuyan babacığı, bu olup bitenleri görmezlikten geliyordu.

Kitabın sayfalarını bir kelebek hassasiyetiyle okşayarak kapatıp göğsüne bastırdı Ali...

Baba kısık sesle: “Abi, başka bozuk paramız da yok, tüh eksik kaldı. Hakkını helâl et ne olur!” dedi...

Poşetinin köşesine sıkıştırdığı, Nuri Öğretmenin verdiği küçük, resimli kitapçığı çıkardı.

"Vah vah! Ta Erzurum’dan kalk gel sınıfın birincisi ol. Elbette kıskananlar olacaktı..."

Biraz istirahat edip kafasını dinledikten sonra rahatlamıştı Ali. Kalkıp pencereye doğru yürüdü...

Aradan geçen kısa ve yorucu günler boyunca, yüzlerce yıl yaşlanmış gibi hissediyordu kendini…

Ali, mektepten gelip simitlerini dağıttıktan sonra nahak yere fena bir tuzağa düşürülmüştü!

Burası dağ başı mıydı? Bizi ne sanmış, niçin böyle sebepsiz yere hırçınlaşmışlardı bu çocuklar?

Bir cana kıydığın vakit, canını da yakarlar, cananını da… Hem de cayır cayır!

"Birisinin acısına ağlıyor musun? Mutlaka senin gözyaşlarını da bir silen çıkar..."

"Ne verirsen, o gelir. Sen onu ver bana! Az verirsen az, çok verirsen çok gelir sana..."

Şahan gözleri, görenin içini ısıtan müşfik nazarları, çaresiz birinin hususiyetlerini yansıtıyordu.

Sisten çıkmak üzereydi ki soluk soluğa bir hışırtıyı ensesinde hissetti. Fena korkmuştu!..

O gece ve her karanlık çöktüğünde kimin ne dediği umurunda olurdu bütün iliklerine kadar...

Göz işaretleriyle orada kendi için ayrılanları aldı, sevgisini orada bırakarak çıkıp gitti küçük Ali...