Ragıp Karadayı

"Tarla, bostan arkadaşım, komşum bizden önce şahadet şerbetini içti, biz hâlâ ayaktayız..."

Harp meydanının hanım kahramanı göz pınarlarından akan yaşa mâni olamıyordu.

Nene Hatun, aklı başından gitmiş bir mecnun gibi hanımların en önündeydi hâlâ…

Ayakta durabilenler, mücadeleye devam ediyordu. Bunlardan biri de Miralay Bahri Beydi.

“Ben Nene’yi iyi tanırım! Mutlaka buralara gelir! Kimse durduramaz onu!.."

Bütün yaptıkları bu tuhaflıklar, oyunlar ve saçma hareketler, sadece intikam almak içindi...

"Hayalimdeki Nene, nedamet edip 'kardeşim beni korumana al' diyor, yalvarıyordu, durmadan..."

"Benim elime öyle bir fırsat geçseydi, bütün Müslümanları, kim varsa hepsini zımbalardım!"

Giden elçinin hunharca şehadetini duyan Osman Bedreddin, deliye dönmüştü!

Aziziye Tabyalarına giden yollardan bir toz dumanıdır ki bulut olmuş göğe yükseliyordu.

"Yeryüzünde bir tek Müslüman bırakmamak için ant içtik bir kere! Son darbeye hazırız!.."

Başpiskoposun iri patlak gözleri daha kanlandı. Yüzü sapsarı oldu. Uzun kirli sakalı kımıldadı.

"Bugün zafer bizim olacak! Mağlubiyetin en ağırını tattıracağız bu barbar Türklere!.."

Generalin yüzü kızarmış, gözleri yuvasından çıkacakmış gibi fıldır fıldır dönüyordu!

Osmanlı elçisi: "Şunu bilin ki; tabyaları saran askerlerimiz, iki yüz binden ziyadedir!.."

Tabya kan gölüne çevrilmişti. Bu kanda boğulma korkusu aklını başından alıyordu.

Erzurumluların bir sel gibi üzerlerine doğru geldiğini nöbetçilerin bağrışmasından anlamıştı!

Moskof’u; geldikleri gibi geri göndermekten maada dertleri, maksatları yoktu...

Kelime-i şehadet getirerek son nefesini verdi. Dadaşların ilk şehidi bu hanımefendi olmuştu.

“Hadi bacılarım, hadi kardeşlerim, dadaşlarım Moskof’a aman vermeyelim!.."