Ragıp Karadayı

Nene, sessizce Âyet-el kürsiyî okudu, tövbe ve istiğfarı zaten hiç bırakmıyordu.

Tüfeği, fişekleri kaptığı gibi odunluğa girdi, oradan da satırı alıp beline soktu!

Evet, yanılmamıştı. Bu ezânı Seyyid Hafız Osman Bedreddin Efendi okuyordu...

Rus birlikleri ellerini, kollarını sallayarak ilk tabyalara girdi, iyice yerleşti.

Pos bıyıklarını bükerek ordunun önüne çıkan general oldukça kibirliydi!

Nene, fişekleri saydı... Zalimler; dadaş kızının azmini, gücünü, kuvvetini görmeliydi...

“Cıs” ederek boğazından geçen soğuk, buz gibi su bile söndürememişti içindeki alevi.

"Dünya üzerinde hiçbir kötü şeyi hatırlamaman ümidiyle, Allahü teâlâya emanet ediyorum seni!"

"Düşman Aziziye Tabyalarına dayanmış, artık benim burada durmam mümkün değil Nazım’ım!"

"Nazım’ım; Anandan sana yadigâr; belki de bu bıraktığım mektubum olacak..."

"Güldürdün beni ekselans! En şahane yılbaşı hediyesi, şöyle kızartılmış Osmanlı kellesi!"

Ruslar, Ermeniler farkında olmasınlar diye mi ne, şehir derin bir uykuda gibiydi!

"Kanımızın son damlasına kadar varız paşam! Bütün dadaşların adına söz veriyoruz!"

Muharebe etmeden, cesetlerini çiğnemeden şehre düşman ayağı basamayacaktı.

Kanlı mı kanlı muharebeler, genç evlatlarımızı değirmen misali öğütüyordu.

Dünyada olup bitenlerden bihaber çocuklar, giderken bir müddet peşleri sıra baktı Nene...

Sevimli çocukları seyrediyor, İbrahim’in ne söyleyeceğini ise iyice merak ediyordu Nene.

“Doğru dürüst bir ana olmadım” düşüncesiyle yavrusunu aldı, göğsüne bastırdı...

“Bu millet; Ermeni’den, Urus’tan çok İngiliz’den çekiyormuş da haberimiz yokmuş!”

"Doğru diyorsun kızım… Hem evi hem eri olmalı! Yoksa hayatın ne manası olacak?"