Ragıp Karadayı

Nene Gelin’in dizlerinin dibinde Züleyha, boynundaki haçı ile birlikte kıpırdamadan duruyordu.

Nene, sese cevap vermedi. Bağıranı tanımaya çalışırken kamasını kontrol etti!

Seyyid Hafız Osman Bedreddin’i hepsi sever, hürmet eder, çekinirlerdi...

Hafız Osman Bedreddin, çocukluğunda başından geçen hadiseyi yeniden yaşadı...

On üç on dört yaşlarında yaşadıkları bu hadise, onda derin izler bırakmıştı...

Mehmet Abdullah: “Hafız Efendi acele etme!” diyerek arkadaşını takip etti.

Mehmet Abdullah, onun en sevdiği, itimat ettiği medrese arkadaşlarından biriydi...

"Etrafına şöyle bir bak bizim köyden daha güzeli var mı? Hadi cevap ver, var mı?.."

Uzun ve zorlu süren tipi boranlı kış ayları çoktan geride kalmıştı...

Yarın kim bilir neler bekliyordu onları. Öbür günü tahmin etmek ise imkânsızdı!..

​"Ne kadar da ihtiyacımız varmış Nene’m, baş başa kalıp doyasıya yaşamaya..."

"Tatlı bir rüyadaydık Mehmet’im, fena uyandık galiba! Masalımız bitmek üzere!.."

​"İnsanlarla münakaşayı, dövüşü, kavgayı hiç sevmedim Nene'm..."

Ne kadar havadan sudan konuşsalar da içleri alev alev tutuşmuş, cayır cayır yanıyordu...

​"Sen beni bastırdın! Biz şimdi, mevsimlerden baharı geçtik, yazımızı yaşıyoruz..."

Mehmet, kucağına aldığı oğlunu kokladı... Belki bir daha böyle fırsat bulamayacaktı.

Çok dertliydi. Elini kulağına attı. Kendi duyacak bir sesle hissiyatını çığırdı...

Yine kalktığı yere oturdu. Getirdiklerini Mehmed’inin yanına koydu, örtülerini açtı...

"Bir evim, sıcak, sımsıcak yorganım olduğu için daha fazla şükrettim Mehmed’im."

“Meğer ne çok ihtiyacımız varmış renklerin, havanın en temizine...”