Ragıp Karadayı

Temiz havayı içine çekti. Derin bir sessizlik hâkimdi dört bir yana. Hayat durmuş gibiydi!

Nene Gelin, işler yolundaymış gibi hareket etse de bir şeylerin ters gittiğinin farkındaydı.

​"İlkin kayınvalidemin ne demek istediğini pek anlamamıştım. Düşündükçe hak verdim..."

Bize “Sizinki evhamlık, oturun oturduğunuz yerde, keyfinize bakın...” dedi.

"Cenâb-ı Allah hayırlara tebdil eylesin! Bize düşen duâ etmek, hayırlısını istemek evladım..."

Çeperli’nin yanı başındaki harmanlarda, pek hummalı bir koşuşturma vardı.

​Nene, oturduğu beşiğin kenarında uyandığında; yanık ezan sesleri hâlâ devam ediyordu.

Urus, Ermeni, harp, seferberlik gibi kelimeleri artık sık duyar olmuştu Nene...

"Yaman arkadaşın varmış kız Züleyha! Kimdir, necidir? Hiç bahsetmedin kız!.."

"Aaa! Sen hiç duymadın mı bu Urusları? Ne olacak, gâvur bir millet kız!"

“Bu görgüsüz misafir de kim? Babasının malı gibi evi, eşyaları inceliyor!”

Nene ile Ümmügülsüm, bir müddet havadan, sudan sohbet etti, eski günleri hatırladı...

Mehmet Abdullah, önce kalbindeki heyecanı bastırmaya çalıştı. Tek tek adamlara baktı.

"Hayırdır Dadaşım! Senin böyle uykularını kaçıran ne olabilir ki?"

Durumu, sevdiceği Nene Gelin'e belli etmemeye muvaffak olmuşsa da içi sıkılıyordu...

Sürüsünü yola çıkarmaya hazırlanıyordu ki damda, hayat arkadaşı Nene Gelin’i gördü...

Evin toprak damına çıktı. Yeşilden halı gibi ot kaplamıştı her yanı...

"Uzun söze ne hacet; onlar çok çok büyükler!/Anlayamaz onları; bizim gibi küçükler!"

​Halkla ve talebelerle de arası oldukça iyiydi İbrahim Hakkı hazretlerinin…

"Damadım değil, evladım, ehli beytim, Molla İbrahim’imsin! Zaten ben, seni bekliyordum!.."