Ragıp Karadayı

Kendisine “efendim” diye hitap ettiği bu tanıyamadığı zatın yüzüne bakamıyordu...

En yüksek kayanın üzerinde birini görür gibi oldu. Evet, yanılmıyordu orada biri vardı!..

Bütün hisleriyle hocasını düşünürken bir anda İsmail Fakirullah hazretlerini göremez oldu!

"Ne güzel bir doğuş değil mi? Yeni bir MÂRİFET doğdu Osmanlı’ya..."

"Hocam bana itimat etti, himmetini esirgemedi, postuna bizi layık gördü."

"Kalbe ateş düşünce hiçbir şey mâni olamaz! O yollar dile gelse neler anlatır neler evladım!"

Akmayan zamanın ağırlığı üzerine abanmıştı, olduğu yere yığıldı Molla İbrahim!..

“Hocamı çok özledim! Ayrılık pek zormuş! Meçhul akıbetimi düşünmek beni yoruyor...”

O kadar çok görmek istediği hâlde o sesin geldiği adamı bir türlü göremiyordu...

Hocasının türbesinde hayallere dalmıştı ki, aşinası olmadığı bir sesle irkildi!..

​Epey bir piyade yürüyüşünden sonra, nihayet dağın tepesine gelebilmişti...

Medrese dolup taşıyordu. İbrahim Hakkı durmadan anlatıyor, anlatıyordu...

"Dağlarda ne arıyor? Bir gün 'kurt, kuş yemiş' diye haber duyarsanız şaşmayın!"

​"İyi güne aldanıp dostlarım var sanırsın,/Hakiki dostlarını kötü günde tanırsın..."

"Bana emr-i Hakk vâki olursa kızım Fatıma’yı İbrahim Hakkı’ya nikâhlayın!"

Evine her geldiğinde ilk göz ağrısı, sevdalısı Firdevs Hanımefendisini hatırlardı.

"Bir adam gördüm kara kaşlı, şahin bakışlı./Oturuşu, kalkışı, hepten edep nakışlı..."

O canı gibi sevdiği artık bu fâni dünyada yoktu ve aslında hiç olmayacaktı...

Bir yanda söylemek isteyip de söylemedikleri, bir yanda da söyleyip de pişman oldukları…

Genç yaşta âhirete gönderdiği Firdevs’e olan muhabbet, unutulacak gibi değildi!..