Ragıp Karadayı

Ceylan: “Benim karnımdan çıkan misk kokusu, sözlerime şahittir..."

"Demek Erzurum’da geçirdiğin seneler senin bir imtihanınmış yeğenim!"

"Öyle değil emmi, öyle değil! Aha bu gözlerimle o meczubu gördüm!"

Amcası dikkat kesildi ama ne ses duyuyor, ne de kimseleri görebiliyordu!

İbrahim; bu sefer şiddetli bir gürültü duymuş, korkmuştu!..

Genç molla; kendi âleminde öylesine yürürken gaipten bir şeyler duydu!..

İlk günde karşılaştıklarından dolayı pek memnun olmuş, bir o kadar da şaşırmıştı.

"Heyecanlıyım ve garip bir his var içimde ve üzerimde ağır bir mesuliyet oldu…"

"İlk gün mühim efendim! Nasıl başlarsak öyle gideriz diye düşünmüştüm..."

Yaşanmamış farz ediyordu kötü günleri. Bu duruma gelmek kolay olmamıştı...

Sabah diye gözünü açtı... Yıldızlar yere inecek kadar capcanlı ona göz kırpıyordu.

"Ablam olsaydı ne kadar sevinirdi, ne kadar iftihar ederdi sizlerle..."

"Ey; beni benden alıp alıp götüren;/Elif endamlı, şuh bakışlı bir nazen..."

Dışarıda rahmet, içeride sohbet, yemek ziyafeti herkesi mest etmişti.

"İnsan hep ağlamazdı kederden;/Saadetten de ağlanırdı bazen!.."

Bugün İbrahim ve Firdevs Hanım için mühim bir gündü. Yeni bir aile olmalarının ilk günü…

Birkaç aylık nişanlılık dönemi geçmiş, düğün günü gelmiş çatmıştı…

Amcasının teşvik ve desteğiyle görücüye gideceği için kalbi küt küt atıyordu.

Yeğeninin, kendiyle baş başa kalması lazım geldiğine kanaat getiriyordu...

"Evlenmek için tedbir almak ve sebeplere yapışmak lazımdır İbrahim."