Ragıp Karadayı

"Yuva kurmanı istiyoruz. Bu yalnızlıktan ancak böyle kurtulabilirsin!"

İnsanların arasında yalnız kalmak ne demekmiş çok iyi öğrenmişti artık...

Ancak okumak, insanı din ve dünya saadetine kavuşturabiliyordu...

Hasta, biçare insanları görüp hâl hatır sordu, onları teselli etti...

Annesiyle göz göze gelen Ömer, hiç tereddüt etmeden olanları anlattı...

"Bak Ömer! Sana itimat ediyorum! Küçük bir vazife vereceğim ne dersin?"

"Hele dediğine bak! Sus kimseler duymasın! Dedikodu… Tövbe tövbe!"

“Ah bu kuzucuklar! Sizin yüzünüzden başıma gelmeyen de kalmadı…”

Başını alıp dağlara çıkmak, haykırmak istiyordu. Kabı kabına sığmıyordu.

"Hayvan işte yeğenim! Öyle alıştılar ki; kapıyı açmaya gör. Etrafımı sarıyorlar!"

"Kalbin köşküne kurulmuşsa nefs; insan da bir, hayvan da bir emmi!.."

O hep “Mum, hem yanar hem de ağlar” derdi. Sen de aynısını hissetmişsin.

“Rabbimin her şeyi güzel, gecesi de gündüzü de, yeter ki bakmasını bil...”

"Aradığını bulmak kolay olmuyor/Dolu almıyor, boş ise hiç dolmuyor..."

"Can-ı gönülden, ihlâsla isteyeni Cenâb-ı Allah mahrum bırakmaz!.."

"Bu hikâyede Mecnun, “rûhâniyet”i; deve ise “nefsâniyet”i temsil etmekte..."

Selâmı alırken nefsiyle mücadele içindeki Molla İbrahim’i ter basmıştı!..

Belli ki bir derdi, sıkıntısı vardı. Dışarıdan gören; rahatça anlayabilirdi.

Her gittiği yerde hürmet görür; o durunca durulur, yürüyünce yürünülürdü.

"Babamın cenazesine bütün Tillo ve Siirt halkı geldi desem doğrudur emmi."