Ragıp Karadayı

''Anladığım kadarıyla biz üzülmeyelim diye dertlerini bize belli etmedi babam...''

“Hadi uşaklar! Ne duruyorsunuz? Bu gelen yabancı değil İbrahim emminiz!”

Her ikisinin de gözleri dolmuştu. Sarılıp kapı önünde doyasıya ağlaştılar...

Ona göre hakiki güneş İsmail Fakirullah hazretlerinden başkası değildi...

Bu şartlarda bakalım neler bekliyordu genç İbrahim Hakkı’yı...

Vefat ettiği günden beri her sabah, babasının kabrine uğrardı...

"Ah! Molla İbrahim aah! Gül demetiyle karaçalı hiç aynı olur mu?"

“Dünya böyle evlatlarım! Bazen gülünür, bazen de tersi olur, ağlanır!.."

Molla İbrahim Hakkı ile Molla Muhammed, gasilhaneye birlikte girdiler.

Hiç düşünmediği bu hakikatle yüzleşmenin soğuk terlerini döküyordu.

"Aniden hastalandı! Uyuyor o şimdi. Uyandıracak bir hareket yapmayalım."

Arkadaşları cevap vermeden sadece birbirlerine bakınıp öyle kalakaldılar!

Yüzünde çok tecrübeli bir anne bir baba şefkati vardı hocasının…

Rengârenk bir kelebek camın yüzeyinde gezinip duruyordu...

Akşamüzeri çimenlerin üzeri dergâhtan bir köşe olmuştu sanki...

"Dağlar beni çağırıyor baba! Bilhassa bu dağ baba, çünkü bu dağ benim dağım!"

"Merak etme, gelir! Olup bitenlerden hocamızın haberi var mı?"

Bu ne büyük saadetti. Rabbim neylerse güzel eyliyordu mutlaka.

"Hayırlı isteklerine nail olabilmen için tevekkül et... Mutlaka tevekkül..."

Erzurumlu Küçük Hafız İbrahim Hakkı ismini duymayan kalmamıştı.