Ragıp Karadayı

Binbir ümitlerle geldiği Ankara’dan eli boş dönen Akşemseddin, pek şaşkındı.

"Büyük veli denen Hacı Bayram; öğrettikleri karşısında para mı topluyor?!."

​"Yolun da bahtın da açık olsun. Birinizi mutlaka emir tayin edin..."

"Tefekkür iyidir lakin insanların 'meczup' demesinden de imtina etmeli!"

Akşemseddin, okumayı, araştırmayı ve öğrendikleri üzerinde tefekkür etmeyi pek sevedi...

Hocasına karşı son vazifelerini yapıp irşad için memleketi Ankara’ya döndü...

Bursalıların “Somuncu Baba”sı; Hamîdüddîn-i Veli hazretlerinden başkası değildi.

İki kolunu iki tarafa açarak koşarcasına yürüdü, kuvvetle sımsıkı talebesine sarıldı.

Sisler arasında Bursa göründüğünde ikinci talebelik ve müderrislik hatıraları canlanıverdi gözünde...

Uzun bir aradan sonra binbir ümitle Kayseri’ye döndü Bayram. Fakat hocası orada yoktu!..

"Ana-baba, eş-dost, hısım-akrabayı ziyaretten geri durmayın evlatlarım.”

"Yanmak ve 'peki' demek bu yolun esasıdır Bayram’ım! Sadece sen mi yanıyorsun?"

"Tam teslim oldum efendim! “Akıl, rüşt, hidayet” diyorsunuz, ben de “öyledir” derim."

Bayram ismini aldıktan sonra kısa zamanda kalp gözü açılmıştı...

"Ve aleyküm selâm ve rahmetullah ve berekâtühü. Hoş geldiniz Numan’ım!"

"İsmim Şücâ-i Karamanî. Hocam Hâmid-i Veli sizi Kayseri'ye davet ediyor!..”

"Issız mekânlarda dolaşıp nefsinle uğraşmakla eline ne geçiyor?"

Talebelerle meşgul olmaktan, onları noksansız yetiştirmekten büyük bir zevk alırdı.

"İnsanların çoğu dünyalık elde edeyim derken âhiretlerini kaybetti çok yazık!.."

Çoğu insanlar pek cahildi, yarı okumuşların kibrinden de bıkmıştı.