Ragıp Karadayı

Birden dışarıdan tüccarlardan birinin kahkahası duyuldu. Hep birlikte kapıya baktılar.

Sadık hizmetçi, duyduğu sesten cesaret alarak bu sahte dilenciyi odaya aldı.

​Doğan Bey, pencereyi açtı. Serin bir rüzgâr okşar gibi vücudunu sardı...

​"Hele bakın şu densizlerin yaptıklarına. Yıldırım Han’ı gafil belliyorlar akıllarınca!"

​"Osmanlı topraklarında zaman zaman benzeri fitne teşebbüslerinin olması tabiidir..."

​Doğan Bey, bu kadar bilge kişinin arasında bulunmaktan bütün bütün büzülmüştü.

​Doğan bey “Memleketi sahipsiz mi sanıyor bu kefereler?!” diyerek yürüdü…

Doğan Bey, sevdiği kızla nişanlanmıştı ancak, onu içten içe kemiren bir şey vardı!..

Herkes erkenden kalkmış, temizlenmiş, giyinmiş, kuşanmış birilerini bekliyordu.

​Erkara’nın sesi o kadar cılız, korkak, titrek çıkmıştı ki kendisi de şaşırdı. Müteessir oldu.

​"Şunu herkes bilsin. Doğan cihandır. Ben onun kâinatı, o da benim dünyamdır…"

​"Gülşah’ı Doğan’a nişanladılar. Nikâhını Emir Sultan hazretleri kıydı" dedi, başını öne eğdi...

Herkes susmuş, sözün sonunun nereye varacağını da merak ediyordu. Gözler ihtiyarın üzerindeydi.

Kendilerine canla, başla hizmet eden Osmanlı ailesini seyrederken, derinlere daldı, gitti Kripto...

Matlube Hanım, sevinçle ve telaşla Doğan’ın odasına yöneldi...

Süleyman Çelebi, hayat arkadaşına, yazdığı şiirlerini tek tek göstermeye başladı...

Çocukların gözünde bu sefil dilenci kahraman oluvermişti birdenbire. Maksadı da buydu zaten.

Doğan Bey hâlâ kendinde değildi. Edepsiz Erkara’nın çekip gidişine bakakaldı.

Rengârenk güllerin, zambak ve ıtırların süslediği bahçe, bir çiçek ormanı gibiydi.

İhtiyarın anlatacağı çok şeyi vardı. En iyisi hepsini birden bitirmemekti.