Seçkin Başkan

Akıncılar, sevmedikleri şövalye kıyafeti içinde hedefe doğru yürüyorlardı...

​Necile Hanım içini çekti. Göz pınarlarından iki damla yaş süzüldü. Esra dalmıştı.

"Evet Esra Hanım, Necile Hanımın anneniz olduğundan şüphemiz yok..."

​Esra ile Zuhal Hanımın yaptığı konuşmanın üzerinden neredeyse iki hafta geçmişti...

​Esra minnetle baktı kadına. Sarılıp ellerini öpmek geliyordu içinden.

Esra “işte şimdi her şey bitti” diye düşündü. Kalacak bir yeri bile yoktu.

Hakan’ın arabası yolun kenarındaki elektrik direğine çarpmış ve akordeon gibi ezilmişti.

"Babamı kaybettik Hakan... Ani bir kalp kriziyle öldü babam… Annem ise kayıp..."

​"Biz yaptık Gülsüm Abla… İki insanın hayatını, beklentilerini, umutlarını bir çırpıda yok ettik..."

Ağlamak istiyor ama boğazına çöreklenmiş bir yılan gibi oturan yumruk buna izin vermiyordu.

Genç kız acıyla inledi. Bunca yükü kaldıramamış, sanki, bedeninden bir şeyler kopup gitmişti…

Genç kadın teşekkür ederek kadının gösterdiği yere doğru yürüdü. Sokaklar çamur içindeydi.

"Çok kötü şeyler yaşamışsın Necile Hanım. Haklısın, dayanması zor..."

"Esra, iki lokma bir şey yemeden çıkma kızım. Çocuğu da bırak bana..."

Esra İstanbul’a iner inmez garajdan çıkıp otobüs durağına doğru hızlı adımlarla yürüdü.

" Doktor bey benim kimsem yok. Yapayalnızım. Yürüyemiyorum… Çalışıyordum..."

​Tek tesellisi vardı Necile Hanımın. Yeni evi hapishaneye yakındı.

​Karşısındaki genç adamın öz oğlu olduğuna inanamıyor, yaralanıyordu.

​"İstersen benimle birlikte güzel bir hayata başlayabilirsin. Gideriz buradan hemen..."

"Gözünü aç Esra. Bu adam yaramazın tekidir. Polis arıyor kendisini. O yüzden kaçıyor!"