Seçkin Başkan

Acı acı gülümsedi Tamer... Birden o anda Feryal'in yanında olmayı istedi. Onun zarif gülümsemesine ihtiyacı vardı. İçini çekerek gözlerini yere indirdi. Neden burada olduğunu bilmiyordu...

Araba sahil yolundan adeta süzülüyordu... Ragıp beylerin villasının önüne geldikleri zaman Tamer yan gözle annesine baktı. Fidase hanım oğlundaki tedirginliği fark etmiş olacak ki iner inmez hemen onun koluna girdi...

Firuzan hanım son on yıldır servetini hayır işlerinde kullanıyordu. Dört tane okul yaptırmıştı. İkisi kocasının memleketi olan Mersin'de, biri bir gezi esnasında gördüğü bir köyde ve birisi de Ege'de. Bu hayırları yaparken en çok ihtiyacı olan bölgelerin seçilmesinde titizlik gösteriyordu...

Yaşlı adam saygıyla çekilerek odadan çıktı. Firuzan hanım koltuğuna yaslandı, gözlerini kapattı. Çok ama çok zengin bir kadındı. Kocasını yirmi yıl önce kaybetmişti. Bir tek kızı vardı yıllar önce kaybettiği. Elim bir kaza sonucu Amerika'da tahsilini yaparken bir araba kazasında yitirmişti onu.

Evde bir sürü işi vardı genç kadının... Çamaşır yıkayacak, ütü yapacaktı. Hem kendisinin, hem de çocuklarının tertemiz olması lâzımdı. Birden içine düşen bir şüphe neşesini kaçırdı: Ya çocuklar kreşe adapte olamazlarsa? diye bir korku sardı beynini.

Feryal utanmasa ağlayacaktı. Ayda altı yüz milyon lira, hayal ettiğinden bile fazlaydı. Belki öyle ahım şahım bir para değildi ama ilk etapta bu kadarını bile düşünmemişti genç kadın. Kendine güveni gelmiş, hayata daha cesur bakar olmuş, hatta küçük hayaller bile sıkıştırmıştı bu kısacık âna...

Feryal yaşlı kadının asansöre binmesine yardım edip gülümseyerek kapıyı kapattı. Yan gözle bankonun ardındaki, kendisine haber verecek olan kıza bakarak yerine oturdu. Zaman geçtikçe umudu tükeniyordu. Bir süre sonra burada boşu boşuna beklediğine inanmaya başlamıştı bile.

İçinden durmadan dua ediyordu Feryal. Eğer istediği gibi bir iş bulabilirse ve kendisinin ve çocuklarının geçimini sağlayabilecek maddi güce kavuşabilirse yolun yarısını başarıyla tamamlamış olacaktı. Bütün bu düşünceler içinde kaybolmuşken tam karşısında duran asansörün kapısı açıldı...

Özel hastahanenin lüks binasının merdivenlerinden emin tavırlarla çıktı. İçerisi klimayla havalandırıldığı için hafif bir serinlik çarptı yüzüne. Herkes kısık sesle konuşuyordu. Müracaata doğru yürüdü. Bankonun arkasındaki yirmi yaşlarındaki bakımlı, esmer kıza gülümsedi...

Feryal bir hafta içinde Hüseyin efendi ve Ayşe hanımın yardımlarıyla iyi kötü bir düzen kurmuştu. Elindeki parası gittikçe azalıyordu ve bir an önce bir iş bulması gerektiğini düşünüyordu. Canından çok sevdiği yavruları Ozan ve Yağız ise bütün bu olanlardan habersizdiler...

Fidase hanım Seyfi beye hararetle bir şeyler anlatıyordu: "Bence hemen Tamer'i evlendirmeliyiz. Ragıp beyin kızı bence biçilmiş kaftan bu evlilik için. Zaten can atıyorlar bu işe. Uzatmaya da hiç gerek yok. İyi bir evlilik olur. Ragıp beyler ailemize uyabilecek insanlar, üstelik de çok zenginler."

Ayşe hanım, Feryal'i görünce hafif bir çığlık attı!.. Feryal'le kucaklaştıktan sonra olanları dinledi. Dinlerken başını iki yana sallayarak durmadan "vah, vah, vah" diye sızlanıyordu. Sonunda Feryal sözlerini bitirince onun omzunu okşadı. Gözleri dolu dolu olmuştu...

Hüseyin bey ağlamaklı olmuştu. Yerinden fırladı. Eliyle "beğen istediğini" der gibi eşyaları gösterdi... Feryal teşekkür etti yaşlı adama. Bir buzdolabı, oturacak bir çekyat, bir ocak ve birkaç parça da küçük eşya ilk etapta işini görecekti. Hayata sıfırdan başlıyor, üstelik iki evladının da sorumluluğunu omuzlarında taşıyordu.

Hikmet otuz senedir Coşkun ailesinin yanında çalışan emektar bir şofördü. Tamer'in doğumunda Fidase hanımı hastahaneye yetiştiren kendisiydi. Tamer elinde büyümüştü. Ona araba kullanmasını bile O öğretmişti. Evladı gibi severdi Tamer'i...

Bütün varlığı birkaç parça takısıydı. Annesinin evlenirken taktığı bir bileziği, çocukların doğumunda getirdiği birkaç altın maddi olarak destek vermişti ayrılma kararında. Hiç olmazsa bir iş bulana kadar iyi kötü işine yarayabilirdi.

Yaşadığı duygular karmakarışıktı Tamer'in... Utanç, üzüntü ve kararsızlık harmanlanmış, gözlerine boş bir ifade şeklinde yansımıştı... Biraz daha kendisini zorlarsa ağlayabileceği endişesiyle başını sallamakla yetinerek hızla uzaklaştı oradan.

Fidase hanım yalnız kalmıştı... Feryal ikinci çocuğunun doğumundan sonra Coşkun ailesiyle aynı sofraya oturmamıştı. Kahvaltısını ve yemeklerini odasında yiyordu. Yaşlı kadın beş senedir ilk defa gelininin odasına çıktı...

Tamer odayı terk ettikten sonra kendini koltuğa bırakmıştı. Gözlerinden süzülen yaşlar yanaklarını ıslatıyordu. Hayallerinin, beklentilerinin gömüldüğü bir geceydi bu...

Feryal bütün gücüyle yuvasını ve ailesini kurtarmak için çabalamıştı ama bunu tek başına yapabilmesi bu şartlarda mümkün gibi görünmüyordu. Fedakârlıkların iki taraflı olması, karı-kocanın zorluklar karşısında el ele hareket etmesi gerekiyordu.

Fidase hanım ağlamaklıydı. Çevresinde kazandığı saygınlığın bu yüzden zedeleneceğini düşünüyor, arkadaşlarına, kendisini hep kıskançlıkla seyreden ahbaplarına karşı ne duruma düşeceğini aklına getirdikçe soğuk soğuk terliyordu.