Seçkin Başkan

Genç adam gözlerini kapattı. Neveser Hanım ise şaşkın, bir ona, bir de ötekine bakıyordu...

Nazan nefes alamıyordu. Kulaklarında Önder’in ağzından çıkan cümleler dans ediyordu âdeta.

Nazan sessizdi. Neveser Hanım’ın kendisine hitap ettiğini neden sonra fark etti!..

"Eşiniz size bir boşanma davası açmış ve bu dava sonuçlanmış. İtiraza müsaade etmeyecek şekilde."

Neveser Hanım hayretle baktı oğluna. Onun ağzından ilk defa böyle bir şey duyuyordu...

"Şerif’le bir daha asla bir araya gelmeyeceğim... O benim için bitti. Ben sadece oğlumu istiyorum."

Direksiyonu köprü yoluna doğru kırdı. Hem arabayı kullanıyor, hem de çevreyi anlatıyordu Nazan’a.

Bugün aşçılar da geldi. Yarın kısmetse açılışı yapacağız. Sen hele bir yerleş evine...

Geçirdiği sarsıntının izleri hâlâ bedeninde kendini belli ediyordu. Yemekten sonra koltuklara geçtiler.

Nazan naif bir kız... Ben bunca yıllık tecrübelerime dayanarak insanları anlayabiliyorum.

Onun bazı tavırlarını kaybettiği kızına benzetmişti. Naifliğini, suskunluğunu, zarifliğini...

O çok sevdiği, yüzüne bakmaya bile kıyamadığı Nazan artık karısı değildi.

"Başından bir şeyler geçmiş mutlaka. Biraz kendine gelsin anlatacak şeyleri olduğundan eminim..."

Neveser Hanım, iki elini bastonuna dayayarak oğlunun gözlerinin içine bakmaya başladı...

"Biraz kendini toparla, sıcak bir banyo yap bence. Birazdan doktor bir ahbabımız da gelecek."

"Lütfen benimle gelin. Önce sizi toparlamamız lazım, Çok uzakta oturmuyorum. Evde annem ve yeğenim var."

Nazan sürükleniyordu sanki. Garsonlar hemen çay getirdiler. Önder dikkatle genç kadına bakıyordu...

Restorandan fırlayan genç, yakışıklı adam gür bir sesle haykırdı: "Bırak o kadını!.."

O gün de akşama kadar dolaştı Nazan. İstanbul’a gelişinin üçüncü günüydü. Artık cebinde parası yoktu.

Nazan, büyük ve yemyeşil bir park gördü ve içine girdi. Banklardan birine oturdu.