Seçkin Başkan

Yasemin neşe içinde fırladı. Şeref sıkıntı ile soluklandı. Saatine baktı. Yediyi geçiyordu. Artık bu gidişe bir "dur" demenin zamanı gelmişti. Sena'yı karşısına alıp konuşacaktı. Onun bu davranışları gururuna dokunuyordu...

Sanki ayakları yerden kesilmiş, bugüne kadar sadece karşısında hayal olarak beliren bir hayatın içine atlayıp ayaklarını basmış gibiydi. Akşamüzeri ağır bir sıcak inmişti kente...

Siyah gözlü bir adamdı Burhan Bey. Otuz beş kırk yaşlarındaydı. Çok etkileyici bir ses tonu vardı. Çok güzel bir Türkçe ile konuşuyordu. Son derece de zarif ve kibar bir beydi. Sena'nın hemen karşısındaki sandalyeyi çekti...

Bir şey konuşmadan fırladı dışarıya. Kapıdan adımını attığı anda kendisini rahat hissediyordu. Hızla yürümeye başladı. Bunalıyordu evin içinde. Yemek yapmak, ev temizlemek, çocuk bakmak, çamaşır yıkamak ona göre değildi.

Onun için hayat zenginlik, mücevherler, çeşit çeşit giyim, gezip tozmaktı. Hayatının her evresinde bu değerlere gıpta etmiş, sürekli böyle bir hayatın hayalleri ile yaşamıştı. Oturdukları evi, semti beğenmiyordu...

Küçük kız koşarak çıktı evden. Şeref içindeki huzursuzluğu atamıyordu. Diken üzerinde hissediyordu kendisini. Karısının beklentilerinin çok fazla olduğunun farkındaydı ama gücünün yetebildiği bu kadardı genç adamın...

Sabaha karşı uykunun ağırlığına dayanamayıp oturduğu yerde içi geçmişken geldi Sena evine. Saat sabahın beşiydi. Şeref onun kapıyı kapatmasıyla uyandı, bir an uyku sersemi ne olduğunu anlamadan boş boş baktı etrafına...

Şeref o gece saat on bire kadar bekledi karısını. Gelen giden olmayınca Yasemin'i uyutup dışarı çıktı. Gidip bakacağı ilk yer doğal olarak kayınpederinin evi olacaktı. Kapıyı biraz da çekinerek üç dört kere çaldı arka arkaya...

Şeref sakin olmaya çalışıyordu... Sena ise ela gözlerini kıstı. Dalgalı saçları omuzlarına dökülüyordu. Biçimli dudakları kızgın bir şekilde kıvrıldı. Küçücük kalkık burnu hırsla açılıp kapanıyordu...

Hidayet Hanım bir gece sabaha karşı yatağında uyurken sessiz sedasız bu dünyadan göçüp gidiverdi. Artık yalnız kalmışlardı. Günlerce acı içinde yaşadı genç adam. Birbiri ardına hem anasını hem de babasını kaybetmişti...

Evlendikten bir buçuk sene sonra bir kızı olmuştu genç çiftin. Adını Yasemin koymuşlardı. Tıpkı annesi gibi ela gözlü, açık kumral saçlı sağ yanağı gamzeli bir kızdı Yasemin. Evin içine bahar gelmiş gibiydi artık.

Babası inşaat kalfasıydı. Annesi ise ev kadınıydı. Babadan kalma iki odalı evlerinde iki çocuklarıyla birlikte ite kaka bir hayat sürüyorlardı. Şeref'in ağabeyi Tahsin de babası gibi inşatta çalışıyordu. O da okumamıştı...

Tamer, Firuze hanımın köşkünün bahçe kapısına geldiği zaman derin bir nefes aldı. İçinde tahlil edemediği karmakarışık duygular vardı. Köşkün kapısındaki bekçiye Feryal hanımı görmek istediğini söylerken elleri, dudakları titriyordu...

Fidase hanım çok değişmişti. Sevecen, ağır bir kadın olmuştu. Feryal'i o kadar seviyordu ki, ona duyduğu minnet bakışlarından anlaşılıyordu. Durmadan, "bana insanlığımı hatırlattın kızım" diyordu...

Fidase hanım bir hafta kaldı hastahane odasında. Feryal her gün muntazam olarak geldi onun yanına. Ona yiyecekler getirdi, ihtiyaçlarını karşıladı, hiç gocunmadan her şeyine yardımcı oldu. Yatağa bağlı bir hastaya bakmak zordu tabii...

Yaşlı kadın yutkundu. Anlamsız bakışlarını odanın içinde gezdirdi. Birilerinden yardım istiyor gibiydi. Boğuk bir hıçkırık takıldı boğazına. Sessizce yaşlar dökülmeye başladı yanaklarından. Şahap bey onun elini tutuyordu...

Doktor gereken tetkikleri yaptıktan sonra yoğun bakım odasından çıktı. Yanındaki hemşireye: - Bugün de uyutalım hastayı.

Fidase hanımın bütün vücudu makineye bağlanmıştı. Kafası bütün olarak sargı bezleriyle sarılmıştı. Yüzü yer yer şişmişti. Ağzı yarı aralıktı. Gözleri kapalıydı. Feryal gördüğü manzara karşısında sarsılmıştı.

Kendisinin bir desteğe, onun vereceği güce ihtiyacı olduğunu düşünüyordu genç kadın... Birlikte arabaya bindiler. Feryal kilitlenmişti sanki. Firuze hanım yan gözle baktı genç kadına. Onun şu andaki yaşadıklarını anlayabilecek kadar tecrübeliydi...

Çantasını alıp hızlı adımlarla köşke yürüdü. Firuze hanım her zamanki gibi erken kalkmış, her sabah yaptığı gibi hafif kahvaltısını yapıp, gazetelerini alarak okuma odasına geçmiş, koyu olmayan bir bardak kahvesini yudumluyordu...