Ünal Bolat

Ülke olarak topyekun güvensizliği yaşıyoruz. İş adamı güvensizliği yaşıyor. Sanayici güvensizliği yaşıyor.

Avusturya'dan Yakup Çobanoğlu'nun hatırasını yayınlamaya kaldığımız yerden devam ediyoruz. Okuyucumuz askerliğini yaptıktan sonra para kazanmak düşüncesiyle Viyana'ya gider. Çok zor şartlar altında çalışmaya başlar.

Allahım benden mutlu insan yoktu. İşlerim çok iyi gidiyordu. Bulduğum her işte ve her yerde çalışıyor ama kazandığım parayı har vurup harman savurmuyordum. Para biriktirmek için gelmiştim çünkü... Zaten yola çıkarken kendi kendime söz vermiştim: "Her türlü güçlüğe katlanacaksın!"

Hayatında bir kere olsun, trenlere makinist yazılıp çelik tekerleklerle rayları şakırdatarak istim düdüğünün ipine asılmayı hayal etmeyen düş fukaralarına mim koyunuz; mukadder akıbetleri politikacı olmaktır.

Hayati Odabaşı "Akıllı, vizyonu geniş olan bir iş yeri sahibi, krize tıkanıklık olarak değil, aynı zamanda bir fırsat olarak bakabilmelidir. Çünkü kriz anında bütün firmalar belirsizlik içinde duraksayıp beklerken, o vereceği akıllı bir kararla anında herkesin önüne geçebilir. İşte kriz bu açıdan fırsattır. Ayrıca reklamı tasarruf kalemi olarak görmek, uzun vadede firmalara zarar verir" diyor

Güzel yurdumuzun, birbirinden güzel yöreleri var. Ama bu güzellikleri tanımada aynı güzelliğe sahip değiliz. Her kime sorsanız, memleketinden söz açılınca, tarihi ve turistik yörelerini saya saya bitiremez.

Namus, bizim binlerce yıllık geleneğimizin nüvesini teşkil eden çok önemli bir kavram. Türklerin İslamiyeti tanıyıp, kabul etmelerinden sonra bu kavram bir de inanç ile yoğrulunca, uğrunda hiçbir zaman, hiçbir şekilde asla ve kat'a fedakarlık yapamayacağı tek unsur olmuştur.

17 yaşında, hayatının baharında iken kanamalı bir hasta olarak götürüldüğü iki hastaneden de , "Mahkumlar gelecek" diye içeri alınmadığı için, babasının kucağında can veren bir vatandaşımızın haberi üzerine, "Bu genç kızın ölümünün sorumlusu gerçekten doktorlar mı?" demiş ve eklemiştik

Dertli baba, kendine söylenmeye bile gerek duyulmayan bu acı gerçek sebebiyle kapıdan gönderilirken, bir umut başka hastaneye yönelmiştir. Ama bilmez ki bu gece, değil iki hastane on hastane bile dolaşsa belki aynı akıbetle karşılaşacaktır...

Türkiye, tarihinin en büyük ekonomik krizini yaşıyor. Aslında buraya bir nokta koyup bu cümleyi bir, hatta iki kez okumanız gerekiyor. Türkiye bu krizi aşmak için, yeni istihdam alanları bulmak ve insanına sahip çıkmak zorunda...

"Rüyalar gerçek olsa" deriz bazen. Kimi zaman da, gördüğümüz kâbus dolu rüyadan nefes nefese uyanınca, "Allahım neyse ki bu bir kâbusmuş" diye şükrederiz.

Ekonomik krizi olanca şiddetiyle yaşıyoruz ve bu gidişle yaşamaya da devam edeceğe benziyoruz. Bütün mesele ümitsiz olmamak, bütün mesele herkesin kendi kendini gerçek anlamda sorgulaması. Artık eskisi gibi günü birlik yaşamak yerine hesabını kitabını iyi yapan bireyler olmak zorundayız.

Ben onun için evimi ocağımı terk etmiştim... Aradan beş sene geçtikten sonra ailemle tekrar barıştım. Ailem bana, "Değer miydi oğlum?" dedikleri zaman bir kez daha kahroldum. Oysa ben hayatımın en büyük mücadelesini kaybetmiştim...

Fatma abla yoksuldu ama gururlu bir kadındı. Derdine deva olacak hekime birşeyler ödemek istiyordu. Eline veremediğim bu parayı zorla cebine sokarak aldırabildim. O günden sonra bana Çakmak köyünden gelenler, "Fatma ablanın doktoru siz misiniz?" sorusuyla içeri girerlerdi...

Ben Osmanlıca kelimeleri kullanırım... Nasıl takır takır İngilizceyi öğreniyorlarsa bunu da öğrensin gençlik. Bu da babasının ecdadının dili işte, kendi dili. Ben burda da ısrarlıyım. Öyle böyle ne oluyor, bazı kelimeler can buluyor, havaya giriyor kullanıyorlar... Şimdiki gençlik üçyüz kelimeyle konuşuyor...

Denizli'den Beyin Cerrahisi Uzmanı bir okurumuzun gönderdiği faks, ülkemizde sadece doktorların değil, birçok mesleğin içinde yaşadığı müşkülpesent durumu dile getiren acı ama gerçekten çok doğru tespitleri içeriyor.

Geçen hafta, şöhret duygusu başlamadan biten bir okuyucunun, komedi olan hatırasını yayınlarken şöhret konusunda birkaç da cümle sıralamıştık.

Benimle birlikte, bir Ahlatlı bir de Adilcevazlı iki arkadaş yola çıktık. Yol da ancak bir yayanın yürüyebileceği kadardı. Epey yürüdükten sonra yorgunluktan Duhan hanının yakınlarında bir kayanın dibine sığındık. Orada uyuyakalmışız. Uyandığımda sabah vaktiydi...

Allahım bu ne garip ülke böyle. Bir türlü şöyle elimizi göğsümüze koyup da "Oh be, dünya varmış" diyememişiz, diyemiyoruz.

Muhabirlerimiz sokaktaki insana "sen" değil, "siz" demeyi yeni yeni öğreniyor. Ben bu açıdan baktığımızda, birçok mesafeyi kat ettiğimizi buna rağmen de daha haberciliğin başında olduğumuzu düşünüyorum. Çünkü dünyadaki standartlar bizi çok zorluyor...