Ünal Bolat

İstanbul'dan Rüçhan Yıldız, memleketi Gördes'in aynı isimdeki müstakil gazetesinde, New York İlim Akademisi Eski Başkanı A. Gressy Morrıson'ın kaleminden yayınlanan yazıyı bizimle paylaşmak istediğini söylüyor. Özetle yayınlıyoruz...

Bugün, günübirlik olaylardan biraz uzaklaşıp, şöyle duygusal atmosferde dolaşmak üzere, Sivas'tan Fatma Pekşen'in hatırasına yer veriyoruz.

Moralim bozuk bir şekilde arabanın yanına geldiğimde baktım uzun boylu, esmer, siyah sakallı, başında keçeden yapılmış külahı, sırtında eski aba dediğimiz, tabiri caizse kırk yerinden yamalı ama elbisesi temiz giyimli biri duruyordu...

Ecel geldi cihana, baş ağrısı bahane" derler. Uçak kazası işte. Ama yetişemeyen iki kişi de o uçakta olacaktı. Olamadı. Yetişemedi. Neticede halen hayatta. İşte vade dolmayınca ecel gelmiyor. Ecel gelecekse de bir bahane bulunuyor...

Göynük Belediye Başkanı Çankaya "İsrafın ardı arkası kesilmiyor. Fuzuli birçok bakanlıkta müsteşar, müsteşar yardımcıları, genel müdürler ve genel müdür yardımcıları, daire başkanları, şube müdürleri, şefler, amirler, danışmanlar, müşavirler, memurlar, odacılar... anlamadığım neyi paylaşıyorlarsa her bakanlığın APK'cıları kontrolörler, teftiş elemanları ve sekreterleri... Bunca devlet katarı ne üretiyoruz Allah aşkına? Ben şahıs bazında kimseyi eleştirmek istemiyorum. Bu sadece bakanlıklar, genel müdürlüklerde aynı, il müdürlüklerinde aynı, ilçede aynı. O memurları taşıyan servis araçlarına acıyorum. Her bakanlığın 1. sınıf sosyal tesislerine acıyorum" diyor.

Sayın Kenan Ünaldı'nın yıllar ötesinden günümüze uzanan ve bir takım olaylar karşısında hemen galeyana gelip istisnasız ön yargıya kapılan topluma, itidal ve sağduyu tavsiye eden hoş bir hatırasını paylaşıyoruz.

Bir annenin duygularına ortak oluyoruz bugün... Şehrini ve kimliğini açıklamadığı için yazamıyoruz ama zaten önemli olan kimlikten çok kendisi gibi yüzlerce ev hanımının duygularına tercüman olan mektubu...

Dönüp dolaşıp aynı noktaya geliyoruz. Bu topraklara hakim olmayan dünya ticaretine, sanayiine, ekonomisine hakim olamayacak. Dolayısıyla bin yıldan beri üzerinde yaşadığımız, kültürleriyle yoğrulduğumuz bu toprakların önemi her geçen gün daha da artmakta...

Bugün sizlerle, evinin nafakasını temin ettiği halde, hanımı ve sekiz yaşındaki kızıyla hiç ilgilenmeyen, onların da insan olduğunu, bir eşe bir babaya ihtiyacı olduğunu düşünmeyen sorumsuz bir baba hakkında, bir hanım okuyucumuzun duygularını paylaşacaktık.

Şimdiye kadar yaptığım bütün görevlerde, gördüğüm aksaklıkları hep hiyerarşik olarak yetkililere anlattım. Rapor ettim. "Doğru söyleyen dokuz köyden kovulur" dedikleri gibi, hep yanlış değerlendirildim. Reddedildim. Hatta, bu işin üzerine bu kadar düştüğüm için ihtarlar bile aldım. Neticede makamlarının gerektirdiği sorumluluktan uzak kimselerle uğraşmaktan bıktım ve emekliliğimin gelmesiyle birlikte görevlerimden ayrıldım.

Eğer günü birlik sıkıntıların dışında, ülkede olup bitenlere şöyle tarihi perspektiften bakarsanız göreceksiniz ki, bu ülkede tarihin hiçbir döneminde kriz bitmemiş, şimdi de var, görünüşe göre gelecekte de bitmeyecek.

Sevgiyi, saygıyı, edebi, hayayı, yiğitliği, gayreti, dürüstlüğü ve ilmi; en uyumlu en güzel, en zarif nakış olarak aynı gergefe işlemiş bir ulu millettir benim milletim. Bugün bu güzel umdelerin adını dahi bilmeyenlerimiz var aramızda...

Bundan altmış, altmışbeş yıl evvelini hatırlıyorum. Şimdiki F-16'lardan eser yoktu. Tek motorlu, pervaneli askeri uçakların zaman zaman yüksekten geçişini merakla seyrederdik. Annemin askeri uçağa bakarak heyecanla ellerini açıp, dua edişi hâlâ kulaklarımda çınlamakta...

Kimimizin içinde kimbilir ne ukdeler vardır biliyorum. Neylersiniz ki, bu dünya her arzu edilenin gerçekleşebildiği bir mekan değil. Bütün ukdeler, bütün haklar öte tarafta. Zerrece kimsenin kimsede hakkı kalmayacak olan, herkes yaptığının hesabını tek tek verecek olan öte dünyada...

Doç Dr. Mehmet Memiş, "Günümüzdeki gelişmelere baktığımızda hat sanatı gelecek vadediyor. Son dönemlerde Ankara ve İstanbul gibi büyük yerleşim merkezlerinde hat, tezhip, ebru sanatlarının öğretilip üretildiği atölyelerin açıldığını görüyoruz." diyor.

Türkülerde dediği gibi, yalnız ona değil cihana küsmüştüm artık. İlk iki yılda takdirle sınıf geçen ben, son iki seneyi, tam dört senede bitirmiştim. Daha doğrusu ben okumayı bırakmıştım da, fakülte beni öylesine mezun etmişti işte. Yıllar sonra, elimde bir diploma vardı ama...

Liseyi bitirip de, üniversite için İzmir'e yollandığımda gönlüm yine kızları Nuriye'de idi. Nuriye'nin yaşı da gelmişti doğrusu. Evlenme çağındaydı. Dünürlerinin biri gidip biri geliyordu... Allahım, ya ben okulu bitirene kadar bu kız gelin olursa, ne yaparım ben?

Çetin Altan, 29 Nisan 2001 tarihli köşe yazısının son paragrafında şunları yazıyordu ...

Allahım, yardım et!.. İşimi bırakayım da bir işe gireyim dedim bulamadım. Yemin ediyorum, canıma kıyayım diyorum ama Allah'tan korkuyorum. Hem de iki mini çocuğumla benden başka kimsesi olmayan eşimi yapayalnız bu çilelere bırakıp gitmeye kıyamıyorum...

Bir genç kız, evleneceği zaman, görmez ama, terbiyeli, evine bağlı, çalışıp evine ekmek getirebilecek biriyle görmediği için evlenmeyi bir tarafa bırakıp da, yakışıklı ama sorumsuz bir hayat süren "gören" bir erkekle evlenmeyi tercih ederse, bence o "körlük" etmiş olur...