Vehbi Tülek

"İnsanlar, ölüleri dirilteni büyük bildiğinden, Allaha yakın olanlar, bunu yapmak istemeyip ölü kalbleri diriltmişler, talebelerinin ölü kalblerini diriltmeye çalışmışlardır."

Buyurdu ki: "Her kimin bir hâceti olursa, kabrime gelsin, yüzüme karşı dursun, arzusunu bana söylesin. Allahü teâlânın izniyle onun hâcetini gideririm..."

Tebük'te bir gece, askerlerin istirahate çekildiği bir saatte çadırlar arasında, gecenin karanlığında üç kişi, bir meşalenin ışığı altında cenaze taşıyorlardı...

Abdullah el-Müzeni, Mekkeli bir yetim. Amcaları bakıyor ona. Ancak, hepsi de müşrik. Onun kalbi ise imanla dolu. Medine'ye gitmek için can atıyor...

Büyük âlim Ebû Bekr eş-Şelî, "Selef-i sâlihîn" denilen ilk iki asrın âlimleri ile "Halef-i sâdıkîn" denilen sonra gelen âlimlerin hallerini çok anlatırdı...

Demirtaş Muhammedî, Sultan Kayıtbay'ın adamıydı. Kayıtbay, bir gün bir kese altın vererek onu Ahmed bin Akabe el-Hadramî'ye gönderdi. İşte o gün hayatı değişti!..

Bursa'da yaşamış evliyânın büyüklerinden olan Abdurrahman Efendinin doğum târihi ve yeri bilinmemektedir. 954 (m. 1547) senesinde vefât etti...

İmam Şamil artık son anlarını yaşamaktadır. Başında Şeyh Ahmed Rufai ve İmam'ın henüz yedi yaşındaki oğlu Muhammed Kâmil bulunmaktadır...

Kansu Gavri, Osmanlı Sultânı Yavuz Sultan Selîm'le harb etmek üzere hazırlandığı zaman, Şeyh Tâcüddîn Zâkir'den kendisiyle beraber gelmesini ister; ancak!..

Abdülvehhâb-ı Mısrî; âlim, fâzıl, vekar sahibi bir zât idi. Dâima abdestli bulunurdu. Yüzü, kalbinden taşıp gelen nûrlarla parlardı. Kendisini ahlâkî güzelliklerle bezemişti.

Ali bin Osman el-Mutayyib, İsmâil Cebertî'yi çok severdi. Bir gün, oğlu Fakîh Muhammed çok hastalandı. Oğlunun şifaya kavuşması için duâ istemeye gitti...

Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri, Ebû Bekr-i Kisâî'yi çok severdi. Hattâ bir defâsında şöyle buyurdu: "Ebû Bekr-i Kisâî olmasaydı, ben Irak'ta olmazdım..."

Abdullah-ı Dehlevî'nin talebesi çok olduğundan dergâh küçük geliyordu. Yandaki arsayı almak istediler, ancak o yerin sahibi Eshâb-ı kirâm düşmanı bir kadın idi!..

Tarihçiler der ki: "Dört halife ve Ömer bin Abdülaziz'den sonra; ahlâkta Nureddin Mahmud Zengi'den güzel, adalette daha üstün bir devlet başkanı görülmemiştir."

Ömrünü Ehli sünnet i'tikâdını öğretmekle geçiren Abdülhâlık bin Îsâ, bid'at sahiplerini kuvvetli delîllerle susturdu. Bazılarının iftirası sebebiyle hapse attılar...

Buyurdu ki: "Kardeşlerim nerede? Arkadaşlarım nerede? Muallimler gitti ve geride talebe-ler kaldı. Yemek verenler gitti ve geride yiyenler kaldı!.."

Büyük velî Muhammed bin Yûsuf hazretleri buyurdu ki: "Ey dostlar! Bu zaman fazîleti arama zamanı değil, bilakis kurtuluşu arama zamanıdır..."

Zalim bir hükümdar "Şu bağ işini derhal bitirin. En kaliteli şarapları bu bağın üzümlerinden yaptıracağım..." deyip duruyormuş. Ve gün gelmiş üzümler yetişmiş...

Buyurdu ki: "Şehvet, sultânları köle yapar. (Çünkü, kişi sevdiğinin kölesidir.) Sabır da köleyi sultan yapar. (Çünkü köle, sabretmek sûretiyle muradına kavuşur...)"

Bir kimse, rüyâsında Fahrüddîn İbni Teymiyye hazretlerini gördü. Kendisine "Ey efendim! Bana haber verir misiniz, ölüm nasıl bir şeydir?" diye sordu...